Walton: Celloconcert; Elgar: Celloconcert in e op. 95. Yo-Yo Ma met het Londens symfonie orkest o.l.v. André Previn. Sony SMK 89712 (59’19”). 1988

Walton: Celloconcert; Improvisation on an impromptu of Benjamin Britten; Passacaglia for cello; Partita voor orkest. Raphael Wallfisch met het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Bryden Thomas. Chandos CHAN 8959 (68’41”). 1986, 1991

Waltons laatste concert werd voor de cello geschreven; het dateert uit 1956 maar werd daarna net als beide andere nog aan wat herzieningen onderworpen. De componist zelf beschouwde het als zijn beste concertante werk en in de handen van een goede cellist is het inderdaad een prachtig stuk. Na een paar spookachtige akkoorden zet de cello in met een elegant en weemoedig thema waarmee een melodieuze, melancholieke sfeer wordt geschapen. Die blijft ondanks enige geanimeerdere passages in het middendeel gehandhaafd tot in de finale.

Yo-Yo Ma voert letterlijk en figuurlijk de lijst van de beste interpreten van dit werk aan. Andere opmerkelijk goede of interessante vertolkers zijn Tim Hugh (Naxos 8.554325) en Pieter Wispelwey (Onyx 4042).