Weill: Berliner Requiem; Vom Tod im Wald op. 23; Vioolconcert op. 12. Alexandre Laiter (t), Peter Kooy (bs), Elisabeth Glab (v) met Musique oblique de Chapelle royale o.l.v. Philippe Herreweghe. Harmonia Mundi HMC 90.1422 (54’16”). 1992
Weill schreef het Berliner Requiem (1928) voor tenor, bariton, mannenkoor en blaasorkest een paar weken na de première van de Dreigroschen Oper en het klinkt vanuit diezelfde wereld. Het werk was door de omroep besteld en ontleend zijn tekst aan gedichten van Brecht. Het werk werd echter nooit bevredigend afgemaakt. De radio autoriteiten accepteerden het werk niet vanwege een gedeelte waarin de moord op de revolutionaire Rosa Luxemburg wordt beklaagd; Weill had zelf ook nog substantiële eigen bijdragen geleverd of juist weggelaten, bijvoorbeeld de slotscène van Mahagonny.
Uit dat wat warrige geheel stelde David Drew een versie samen die best kan overtuigen. Het blijkt dan een krachtig stuk met bittere blazersharmonieën en een sterk ironisch karakter te zijn. Het gebruik van een kerkorgel verhoogt de sarcastische sfeer.
Het Vioolconcert werd geïnspireerd doordat Weill de violist Joseph Szigety had gehoord. Het werk stamt uit 1924 en toont een jonge componist die open staat voor alle muzikale mogelijkheden uit zijn tijd. Dus horen we iets van het neoclassicisme van HIndemith en Busoni, iets van de atonaliteit van Schönberg en iets van de objectieve helderheid van Stravinsky.
Maar ook de rijpere Weill werpt hier al schaduwen vooruit, vooral door te kiezen voor een begeleiding door houten en koperen blaasinstrumenten met slagwerk en contrabas. Het gaat dus om een jeugdig, maar allerminst onrijp stuk.
Glab legt mogelijk iets teveel emotie in de solopartij, maar levert verder een mooie prestatie en het Ensemble Oblique zorgt voor een begeleiding vol charme en speelse energie.
Een alternatief voor het Berliner Requiem biedt Atherton (DG 459.442-2) op twee cd’s samen met de Kleine Dreigroschenmusik, het Vioolconcert, Happy end, Der Protagonist, Vom Tod im Wald en Das kleine Mahagonny.