Widor: Orgelsymfonieën nr. 5 in in f op. 42/1, 6 in g op. 42/2 en 7 in a op. 42/3; Bach’s Memento. Herman van Vliet. Festivo FECD 145/6 (2 cd’s, 2u. 20’46”). 1995

Met het begrip ‘symfonie’ mag men bij de in Lyon geboren Charles-Marie Widor (1844-1937) geen orkestwerk associëren, net zo min als bij zijn leerling Vierne. Deze twee componisten behoren tot de exponenten van een typisch Franse, groot gedimensioneerde en vooral daarom symfonie genaamde orgelwerken. Het gaat om meerdelige werken met een nogal vrije structuur, specifiek bedoeld voor een machtig Cavaillé-Coll instrument. Gegeven de bekende, nog in goede staat gehouden klankbastions van een aantal Cavaillé-Coll orgels bieden is het logisch dat Van Vliet. die de complete orgelwerken van Widor registreerde, als mooiste die van de St. Ouen in Rouen en de St. François de Sales in Lyon uitkoos. Daardoor is a priori reeds een heel passend resultaat te verwachten.

Daarin wordt de luisteraar niet teleurgesteld. Van Vliet’s vertolkingen worden gekenmerkt door een haast adembenemende behendigheid en biedt de mogelijkheid om via heel idiomatische verklankingen kennis te nemen van dit genre. Waarom de Symfonie nr. 5? Omdat deze ter kennismaking een van de bekendste en beste introducties is: een vijfdelig werk met de beroemde toccata die op menige bruiloft klinkt tot besluit.