Wagner: Symfonie in C WWV. 29; Symfonie in Es WWV. 35; Huldigungsmarsch WWV. 97; Ouverture Rienzi; Kaisermarsch WWV. 104. Schots nationaal orkest o.l.v. Neeme Järvi. Chandos CHSA 5097 (79’09”). 2011

Een vroegere quizvraag luidt: welke componist schreef negen symfonieën en één opera en welke één symfonie en negen opera’s en één symfonie? Het antwoord: respectievelijk Beethoven en Wagner. Intussen is bekend dat er een tweede symfonie is, die hier zijn cd première beleeft.

Het gaat in beide gevallen om jeugdzonden van de componist die later zulke geweldige muziekdrama’s schreef. De symfonie in C uit 1832 is een interessant, maar niet echt groot werk waarin we eerder Weber terug horen dan de bewonderde Beethoven. Het is feitelijk alleen het ietwat marsachtige andante in plaats van een verwacht lyrisch tussenspel waarin we iets van de toekomstige Wagner kunnen terugvinden.

De Symfonie in E uit 1834 werd onvoltooid en ongeorkestreerd nagelaten, waarna Felix Mottl zich over het restant ontfermde en ervan maakte wat ervan te maken was. Zijn poging kwam pas weer in de jaren 1980 aan het licht.

De ouverture Rienzi toont de gerijpte Wagner in zijn element. Daarna zijn de Huldigungsmarsch uit 1864 en de Kaisermarsch uit 1871 hooguit curiosa, verplichte nummers, zonder veel inspiratie op papier gezet. Wie in een blinddoek moet raden van welke componist ze zijn, zou kiezen voor een derderangs gelegenheids figuur. 

Maar interessant is het wel om hiervan eens kennis te nemen en Järvi maakt er heel gemotiveerd het beste van dat door de geluidstechnici optimaal hoor- en genietbaar is gemaakt.

Van de Symfonie in C bestaan onder meer ook opnamen van Edo de Waart (Philips 462.100-2), Hiroshi Wakasugi (Denon CO 75259), Heinz Rögner (Berlin Classics BC 940828, Ars Vivendi 2100195) en Ari Rasalainen (Finlandia 3984-23400-2), maar deze maken niet alle deel uit van een volledig Wagnerprogramma.