Weill: Symfonie nr. 2; Vioolconcert op. 12; Suite Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny. Frank Peter Zimmermann met het Berlijns filharmonisch orkest o.l.v. Mariss Jansons. EMI 565.573-2 (70’44). 1997

Waar het eerste symfonie nog typisch het werk van een student was dat tijdens het leven van de componist nooit werd uitgevoerd, is nummer twee een rijpe compositie die in 1934 kort na het vertrek van de componist ten gevolge van het aan de macht komen van de Nazi’s in Parijs werd geschreven. Het is een standaard vierdelig werk in neoklassieke stijl à la HIndemith waarin de componist met een natuurlijke, nog niet verzuurde of verbitterde stem spreekt. Herkenbaar is de stem die we later ook kennen uit Der Silbersee, Mahagonny of De zeven doodzonden. Maar naar dansinvloeden uit de jaren twintig zal men vergeefs zoeken.

Het is een compositie die schreeuwt om integratie in het symfonisch repertoire: een krachtig werk met een prachtig lang largo van ruim 11 minuten; de overige delen zijn alle korter. 

In de aan dit werk gewijde Vergelijkende Discografie komt deze opname er als een der mooiste van af. 

Bij het Vioolconcert uit 1924 dat alleen blazersbegeleiding heeft, gaat het om een studio-opname terwijl beide andere opnamen te danken zijn aan een zaalopname in de Philharmonie. Dankbare melodiek kent het vioolconcert niet, maar het is een ietwat stekelig werk waarin de radicale formules van Schönberg zijn gebruikt. Zimmermann vertolkt het stuk minstens zo goed als bijvoorbeeld Tetzlaff (EMI 562.053-2).

Besloten wordt met een  door Wilhelm Brücker-Rüggeberg samengestelde zevendelige bondige suite uit Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny met als hoogtepunt ‘De maan van Alabama’. Hier had de uitvoering van de Berlijners best wat feller, bijtender mogen zijn.