Vivaldi: Les orpelines de Venise. Kyrie eleison RV 587; Gloria in D RV. 589; Sinfonia al Santo Sepulchro in b RV. 169; Credo RV. 591; Concerto madrigalesco in d RV. 129; Magnificat RV. 610. Anna Reinhold (ms) met Cris de Paris o.l.v. Geoffroy Jourdain. Ambronay AMY 047 (65’06”). 2015

Onder de titel De weeskinderen uit Venetië, specifieker de weesmeisjes uit het Ospedale della Pietà, waarvoor de vocale en instrumentale werken op deze cd zijn geschreven, wordt hier een programma geboden, waarvan het bijzondere is dat Les cris de Paris bestaat uit een vrouwenkoor met 24-40 leden waaruit solisten worden ingezet en een eigen klein barokorkest.

Rond het Gloria, dat pas in 1939 werd teruggevonden, is hier een mooi programma samengesteld. Met de stuwende ritmen van het openingskoor, de lyrische charme van het duet ‘Laudamus te’ en de bevallige hobo en sopraan in ‘Domine Deus’ behoort dit tot de aantrekkelijkste werken van Vivaldi.

De refreinen zijn vierstemmig, waarvan beide laagste met ‘tenore’ en ‘basso’ zijn aangeduid. Dat roept de vraag op hoe dit werk werd uitgevoerd zonder mannenstemmen. Volgens sommige theoretici kunnen volwassen tienermeisjes een uitzonderlijk lage stem ontwikkelen en omdat in Venetië de toonhoogte hoger was dan in de rest van Europa, zouden ze dit goed hebben aangekund. Dat is vooral belangrijk in ’Cum sancto spiritu’.

Hier is het resultaat van een verkwikkende lichtheid van textuur met uitstekende begeleiding. De meest anonieme solisten gaan mooi samen en Anna Reinholds mezzo, begeleid door een mijmerende cello, is in ‘Domine Deus, Agnus Dei’ solide en expressief en een concertachtige soliste in ‘Qui sedes’.

Mutatis mutandis geldt dat ook voor de overige werken die rond het Gloria zijn gerangschikt. Natuurlijk zijn er andere, ook heel mooie opnamen van dit Gloria: Parrott (Virgin 759.326-2), Preston (Oiseau Lyre 455.727-2), King (Hyperion CDA 66849) en Mallon (Naxos 8.110064), maar door de vrouwelijke touch heeft deze nieuwe uitgave een extra bekoring.