Verdi: Due foscari, I. Piero Cappuccilli (b., Francesco Foscari), José Carreras (t., Jacopo Foscari), Katia Ricciarelli (s., Lucrezia), Samuel Ramey (bs., Lordano), Vincenzo Bello (t., Barbarigo), Elizabeth Connell (s., Pisana) e.a. met koor en orkest van de Oostenrijkse omroep o.l.v. Lamberto Gardelli. Philips 422.426-2 (2 cd’s, 1u. 43’21”). 1976
Verdi’s duister getinte, door Byron geïnspireerde compacte opera I due Foscari over misdadige en schandelijke gebeurtenissen in het vijftiende eeuwse Venetië heeft nooit de waardering gekregen die het werk verdient. Voor zijn tijd – 1844 – is het qua verhaal en compositie een geavanceerd werk waarin al toekomstige ontwikkelingen herkenbaar zijn.
Het is vader Francesco Foscari die vooral de emotionele last draagt. Hij is een voorloper van Rigoletto en Boccanegra, zeker in wat zijn gemoed kwelt omdat hij moet kiezen tussen zijn plicht als mistroostige, oude doge en zijn liefde voor zijn ten onrechte veroordeelde zoon. De adembeheersing en het cantabile dat hij in zijn eerste aria ‘O vecchio cor’ laat horen, is voorbeeldig.
Piero Cappuccilli zingt deze rol met het juiste gevoel voor de innerlijke kwelling en de diverse langskomende emoties; hij is heel sterk en oprecht in de sterfscène aan het eind.
Als zijn van de familie gescheiden zoon Jacopo die uit Venetië is verbannen, toont José Carreras zich erg gevoelig in zijn eerste aria, maar is op zijn best te horen in de gevangenis scène. En hij is al even gevoelig in de berusting die wordt getoond in zijn slotduet met Lucrezia.
Katia Ricciarelli is met haar mooie spinto stem een waardige verschijning als Jacopo’s wanhopige vrouw Lucrezia.
En de jonge Samuel Ramey is in zijn element als intrigerende, kwaadaardige Loredano. Ook de overige rollen zijn met goede zangers bezet. Gelukkig klinkt het werk ook ongecoupeerd en dirigeert Gardelli zonder enige overdrijving. Tempi, dynamiek en ritmische nadruk zijn steeds in orde.
Wie het werk ook wil zien, kan de onlangs verschenen dvd van Pappano (Opus Arte OA 1207) uit 2014 proberen.