Vaughan Williams: Symfonieën nr. 2 in G A London symphony en 8 in d. Liverpool filharmonisch orkest o.l.v. Andrew Manze. Onyx ONYX 4155 (76’28”). 2015

De Symfonie nr. 2 werd voor het eerst een jaar na zijn ontstaan in 1914 uitgevoerd, maar toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, raakte het manuscript verloren. In 1915 werd aan de hand van teruggevonden partijen een nieuwe partituur samengesteld, maar de componist bleef het werk herzien totdat hij in 1920 met een schijnbaar definitieve versie kwam, maar nee die kwam pas definitief in 1936 tot stand.

In het eerste deel wordt de luisteraar meegenomen naar het post-Edwardiaanse Londen. In een indrukwekkend lento lijkt de stad te ontwaken. Harp en klarinet lijken de klok van de Westminster te imiteren. Maar dan ineens ontwaakt de stad heftig en komt de drukte op gang, nu en dan onderbroken door een rustig, lyrisch moment dat een rustpunt in een park moet uitbeelden.

Het langzame deel geeft een beeld van ‘Bloomsbury Square on a November afternoon’: een idylle onder grijze luchten. Het derde deel is een jachtig scherzo met de titel ‘Nocturne’. We bevinden ons aan de oever van de Theems, met verder weg geluiden van het Strand. De krachtige finale is een plechtige, nobele mars.

Symfonie nr. 8 uit 1953/5 is de kortste en minst gespeelde symfonie van de componist hoewel het werk een haast magisch begin heeft en vervuld is van een tere lyriek in het langzame deel en kleurige bijdragen van de blazers in het scherzo bevat en mooie slagwerk details in de finale. 

Dit is het veelbelovende begin van een symfoniecyclus door Andrew Manze die zich als uitmuntend violistisch barokspecialist ontpopt als eminent dirigent met het juiste gevoel voor het Vaughan Williams idioom en die om daarvan een optimaal blijk te geven beschikt over het geweldig reagerende orkest uit Liverpool.

Wie niet meteen gecharmeerd is van een complete cyclus, zoals van Haitink (EMI 586.026-2, 5 cd’s) en nog aan het begin van een V.W. collectie staat, is met deze opname heel goed bediend.