Vinci: Cantate e intermezzi. ‘Erighetta e Don Ghilone’; Sinfonia per archi; Cantates ‘Adónde fugitive’; ‘Triste, ausente, en esta selva’; ‘Cuando infeliz destino’; Petrini: ‘Graziello e Nella’; de Nebra: ‘Tempestad grande amigo’. Roberta Invernizzi (s), Cristina Calzolari (a), Giuseppe de Vittorio (t) en Giuseppe Naviglio (b) met de Cappella della Pietà de’ Turchini o.l.v Antonio Florio. Naïve OP 30274 (71’35”). 2006

Tussen 1505 en 1707 vormde het koninkrijk Napels een provincie die door de Spaanse koning werd geregeerd. Geen wonder dat dat daar, zeker op kunstzinnig gebied, de nodige kruisbestuiving plaatsvond. Domenico Scarlatti, Francesco Corradini, Niccolò Conforto en Giovanni Battista Mele trokken welsmaar niet zelf naar Madrid, maar hun muziek reisde daar zelf wel heen.

In Spaanse archieven is dat assimilatieproces ook gerelateerd aan componisten als Niccolò Piccini, Leonardo Leo, Niccolò Porpora, Niccolò Jomelli, Leonard Vinci en Giuseppe Petrini, hoewel niet is aangetoond dat al deze componisten naar Spanje reisden. Hun muziek deed dat echter wel en zo werden de hier opgenomen werken van Vinci teruggevonden in het archief van de kathedraal in Saragossa. De tekst is vaak in het Spaans. Deze Vinci behoorde in de jaren 1720 tot de meest uitgevoerde operacomponisten.

‘Adònde fugitivo, triste, ausente, en esta selva’ is een cantate voor alt, soloviool en continuo over de afwijzing van een minnaar door een boze jongedame, met veel passie voorgedragen voor Cridtina Calzolari.

Ook ‘Cuando infeliz destino’ is een altcantate, maar nu met een grotere strijkersbezetting en theatraler van aard met het bekende patroon van afwisselende recitatieven en aria’s. Maar nu gaat het om de klacht van de minnaar over een hooghartige schoonheid.

‘Triste, ausente, en esta selva’ is een versie op Spaanse tekst van de cantate Mesta, oh Dio voor sopraan, strijkers en continuo met twee prachtig doorleefd en fijnzinnig door Invernizzi gezongen aria’s. Het hoogtepunt van de cd.

‘Erighetta e Don Chilone’ is een intermezzo uit Vinci’s opera Ernelinda uit 1726. Lange, levendige recitatieven – weer prachtig gezongen door Invernizzi en Naviglio – beheersen dit kleurige werk.

Een leuke verrassing is ook ‘Graziello e Nella’ van de onbekende Petrini, een brokje ruige komedie in Napolitaans dialect. Beledigingen worden uitgewisseld tussen een oudere vrouw (tenor) en de jeugdige Graziello (sopraan). Kostelijk gedaan door De Vittorio en Invernizzi.

Helemaal in Spaanse sfeer is het duet ‘Tempestad grande amigo’ uit de zarzuela Vendado es amor, no es ciego uit 1744 van Nebra. Daarin speelt de dans een belangrijke rol in de verzoening van alledaagse conflicten. 

Een overwegend blijmoedig programma tot in de puntjes door alle betrokkenen uitgevoerd. Terloops leren we hier waarom Händel Vinci tot zijn favoriete collega’s rekende.