Verdi: Giovanna d’Arco. Anna Netrebko (s., Giovanna), Plácido Domingo (b., Giacomo), Francesco Meli (t., Carlo VII), Johannes Dunz (t., Delil), Roberto Tagliavini (bs., Talbot) met het Philharmonia koor Wenen en het Münchens omroeporkest o.l.v. Paolo Carignani. DG 479.271-2 (2 cd’s, 1u. 48’49”). 2013
Verdi: Giovanna d’Arco. Anna Netrebko (s., Giovanna), Plácido Domingo (b., Giacomo), Francesco Meli (t., Carlo VII), Carlos Alvarez (b., Giacomo), Michele Mauro (t., Delil), Dmitry Beloselskiy (bs., Talbot) met het Ensemble van La Scala, Milaan o.l.v. Riccardo Chailly. Decca 074-3967 (dvd, 2u. 16’) 2017
In zijn voorwoord bij Saint Joan kapittelde George Bernard Shaw in 1923 Schiller omdat de een historisch potje had gemaakt ven Jeanne d’Arc in zijn drama Die Jungfrau von Orléans uit 1801. Maar in 1845 had librettist Temistocle Solera het nog bonter gemaakt voor Verdi’s opera Giovanna d’Arco.
In een poging om het succes van Nabucco te herhalen spoorde de componist zijn tekstschrijver aan om vooral meeslepende koorgedeelten te gebruiken.
Solera had het verhaal van de Franse heldin teruggebracht tot een nogal korte operatekst waarin een loopje wordt genomen met de feiten uit de geschiedenis. Jeanne op de brandstapel te laten eindigen was te gruwelijk, daarom sterft de maagd van Orléans op het slagveld, maar tevoren was ze wel verliefd geworden op koning Charles VII. Slechts weinig verwijzingen naar de werkelijke historie zijn te ontdekken.
Maar er zijn ook twee factoren die de jonge Verdi aanspraken: de vrijheidsstrijd van een jonge natie die zich verzet tegen onderdrukking en het antagonisme tussen vader en dochter die zich tenslotte weer met elkaar verzoenen.
Natuurlijk bevat de opera ook heel wat prachtige muziek met fraaie coloratuurrijke passages voor de hoofdrolvertolkster. Deze maken het werk toch de moeite waard.
Met charisma schee zangers als Anna Netrebko en Plàcido Domingo in de hoofdrollen wordt het daarom toch een feest om naar deze opera te luisteren. Ze werkten eerst mee aan een concertante uitvoering op DG die de luisteraar wat minder confronteert met het gebrekkige libretto dan de wat latere, maar muzikaal nog wat betere Milanese opvoering met Beel erbij en in de goede regie van Moshe Leiser en Patrice Saurier, met decors van Christian Fenouillat en kostuums van Agostino Cavalca.