Vivaldi: Sonates voor cello en b.c. nr. 1-6 RV. 40, 41, 43, 45, 46 en 47. Jean-Guihen Queyras (vc), Michael Beringer (kl, org), Lee Santana (theorbe) en Christoph Dangel (vc). Harmonia Mundi HMM 90.2278 (71’11”). 2017

Tussen 1720 en 1730 schreef Vivaldi een stel Cellosonates, die nu eens niet in Amsterdam, maar in Prijs door Leclerc en Bovin werden gepubliceerd. Het zijn composities waarin hij volop verbeelding toonde en ze bevatten prachtige melodieën, zoals in het derde deel van de Sonate in e RV.40. 

Voor de zevende Sonate in g RV. 42 was helaas geen plaats.

Queyras speelt op een Milanese cello van een anonieme bouwer uit 1690 e n laat zich door vier anderen begeleiden, waarbij Michael Behringer wisselt tussen een klavecimbel en een mild klinkend kamerorgel in nr. 1.Een tweede cello van Christoph Dangel voegt soms even iets waardoor de textuur dichter wordt.

Als een cellospelende Orfeus werkt Queyras zich door deze werken. Zijn spel is gevoelig en verhelderend. Een van de hoogtepunten is het largo uit RV. 43.

Er is reden om de nieuwe uitgave te verkiezen boven die van Bijlsma (Sony SK 51350) en Coin (Oiseau Lyre 421.060-2). Alleen Wispelwey blijft als sterke rivaal over met een veelzijdiger ondersteuning van het Florilegium ensemble (Channel Classics CCS 56294).