Vivier: Prologue pour un Marco Polo; Bouchara; Zipangu; Lonely child. Susan Narucki (s), Alison Wells (s), Helena Rasker (a), Peter Hall (t), James Ottaway (b), Harry van der Kamp (bs) en Johan Leysen (spr) met het Schönberg en ASKO ensemble o.l.v. Reinbert de Leeuw. Philips 454.231-2 (65’16”). 1995

De Canadese componist Claude Vivier (1948 - 1983) toog voor zijn carrière naar Europa waar hij o.a. les nam bij Stockhausen al is in zijn werk weinig van diens invloed te merken. Hij moet een eenzaam man zijn geweest tijdens zijn korte leven die een heel eigen stijl ontwikkelde. Daarin maakte hij gebruik van veel vocale effecten (zelfverzonnen taal), homoritmiek en krachtige melodieën. Hij was steeds op zoek naar zichzelf en maakte van zijn persoonlijke verlangens en angsten muziekthema’s.

Prologue pour un Marco Polo heeft iets van een onbestemde reis, die naar Bouchara, een eeuwenoude stad in Oezbekistan of de eilandengroep  Zipangu (Japan) zou kunnen leiden.

Maar Vivier was ook steeds op zoek naar de magie van de kinderwereld. In zijn opera Kopernicus uit 1980 dwaalt een jonge vrouw door een droomlandschap, waarbij de componist duidelijk verwijst naar Alice in Wonderland.  

Eén van zijn aangrijpendste odes aan verwondering en onschuld is Lonely child, ook uit 1980. Het werk is als een extatisch klankritueel waarin de sopraan een lang lied van de eenzaamheid zingt.  

Het idioom is allesbehalve makkelijk toegankelijk, maar om daar verbetering in te brengen helpt een aantal keren luisteren naar deze waardevolle en zeer mooi verzorgde uitvoeringen door een aantal vocalisten met een instrumentaal ensemble onder leiding van Reinbert de Leeuw.