Vivaldi: La verità in cimento RV. 739. Gemma Bertagnolli (s., Rosane), Guillemette Laurens (ms., Rustena), Sara Mingardo (a, Melindo), Nathalie Stutzmann (a., Damira), Philippe Jaroussky (ct., Zelim) en Anthony Rolfe Johnson (t., Mamud) met het Ensemble Matheus o.l.v. Jean-Christophe Spinosi. Opus 111 OP 30365, Naïve OP 3045-2 (3 cd’s, 2u., 34’33”). 2002
Toen in 1720 het Venetiaanse operaseizoen werd geopend met een werk dat een mélange is van liefde en politiek in een exotische Turkse omgeving, brandde een felle strijd los tussen conservatieve muziekliefhebbers en de mensen die hervormingen voorstonden. Drie eeuwen later vinden we dat geschreeuw en weinig wol en genieten we van de cd première van een fijne Italiaanse barokopera met een aantal jonge supersterren en een paar uitgelezen veteranen. Gemaakt aan het eind van een tournee en uitgebracht in een complete opnamereeks met werken van Vivaldi die een honderdtal cd’s zal beslaan.
De handeling is zoals zo vaak ingewikkeld en ongeloofwaardig. Deze gaat over sultan Mamud die van zijn eigen en andermans leven een puinhoop maakt Hij offert zin vrouw en zijn beide zonen op om verder te kunnen leven met een maîtresse, maar krijgt daar later spijt van maar veroorzaakt alleen nog meer narigheid. Daarin zwerven zijn vrouw Rustena en zijn legitieme zoon Zelim (van wie is verondersteld dat hij illegitiem is) en zijn illegitieme zoon Melindo (die als prins wordt gezien) wat rond, onzeker over wie en wat ze nu precies zijn als de tijd is gekomen dat zijn zonen willen trouwen. De slimme schoondochter Rosane, die een oogje heeft op de zoon die werkelijk prinswaardig, is zeer bij de tijd. Niemand trekt zich nog wat aan van de orders van de sultan, maar de complotterende maîtresse Damira, die aast op Melindo’s positie bewaart de controle over het gebeuren.
Een eeuw later hadden de onhandige, domme Mamud, de aarzelende Rustena en de wispelturige Rosane mooi in een roman van Jane Austen gepast.
Gelukkig is in muzikaal opzicht niets mis met deze opera die kostelijke aria’s en ensembles bevat. Alleen Anthony Rolfe Johnson (Mamud) hebben we el eens beter gehoord in het verleden. Uitblinkers zijn Philippe Jaroussky als lyrische Selim, Nathalie Stutzmann als dongjere Damira en Sara Mingardo en virtuoze, krachtige Melindo. Maar feitelijk zijn ook Gemma Bertagnolli als pluizige Rosane en de in haar rol mooi zingende en acterende Rustena van Guillemette Laurens bijzonder goed.
Jean-Christophe Spinosi heeft de wind eronder in zijn begeleiding en weet de sms wat lange recitatieven goed te overbruggen. De ‘live’ opname is van de directe soort en niet geheel gespaard van wat bijgeluiden.
Maar dat doet niet in het minst afbreuk aan deze kostelijke operavertoning. De enige van dit werk.