Vaughan Williams: Symfonieën nr. 7 Sinfonia Antarctica en 9 in e. Timothy West (spr), Rowan Pierce (s), Graham Eccles (org) met het Liverpool filharmonisch orkest en -koor o.l.v. Andre Manze. Onyx ONYX 4190 (83’26”). 2018

In 1952 voltooide Vaughan Williams zijn deels op de filmmuziek voor Scott of the Antarctic gebaseerde Symfonie nr. 7. In de uitvoeringspraktijk kent het werk een probleem. In de gedrukte partituur voorzag de componist elk der vijf delen van een literaire introductie, maar in de partituur zijn deze achterwege gelaten. Moeten die inleidingen wel of niet worden meegenomen in een opname? Wat zou de componist hebben gewenst? Zou hij niet liever hebben gewild dat ze alleen in het programmaboekje zijn vermeld en dat de luisteraar ze innerlijk verwerkt in plaats van dat ze expliciet worden uitgesproken? Mij zitten ze in deze opname in de weg en omdat ze niet in afzonderlijke sporen zijn opgenomen, bestaat daar geen mogelijkheid toe.

Het dilemma speelde al eerder. In de eerste opname van Boult sprak John Gielgud de tekst (Decca 425.157-2), in de tweede liet hij die weg (EMI 903.567-2); Previn had Ralph Richardson (RCA RD 89884) en Kees Bakels had David Timson (Naxos 8.550737). Haitink (EMI 747.516-2) zag af van de tekst.

In het geval van deze opname is de situatie nog kwalijker, want de licht irritante stem van Timothy West werd een paar maanden voordat de muziek werd vastgelegd onder andere omstandigheden met een ‘foute’, galmende akoestiek in een leeg Watford Collosseum vastgelegd, terwijl het orkest in Philharmonic Hall opnam.

Die gang van zaken is des te betreurenswaardiger omdat Manze voor een stel prachtige, aangrijpende uitvoeringen zorgt en de opname ideaal klinkt.

’t Is dus maar in hoeverre u mijn bezwaren deelt. Anders is dit in menig opzicht een prachtuitgave. Anders biedt bv. Andrew Davis (Chandos CHSA 5186, c.q 5189) een mooie uitwijkmogelijkheid.