Verbeij: Fractal symphony; Pianoconcert; Klarinetconcert. Ellen Corver (p) en Sjef Douwes (kl) met resp. het Residentieorkest o.l.v. Etienne Siebens, het Radio filharmonisch orkest o.l.v. Jaap van Zweden en het Rotterdams filharmonisch orkest o.l.v. Markus Stenz. Et’cetera KTC 1344 (71’52”). 2006

Op zoek naar een opname om ons blijvend te herinneren aan de 13 oktober 2019 op zestigjarige leeftijd gestorven Theo Verbeij met orkestwerken uit resp. 2004, 2006 en 2005 nogal voor de hand.

Het was rond 1985 de componist die aan het Koninklijk conservatorium in Den Haag muziektheorie en compositie studeerde bij Jan van Vlijmen en Peter Schat voor zichzelf de methode die hij tot fractal-techniek zou dopen: een componeerwijze, waarbij een vooraf gekozen verhouding (bijvoorbeeld 7:5:6:4:8) zowel de totale structuur als de afzonderlijke frasen van een compositie bepaalt. 

Verbey is bij lange na niet de enige componist die vanuit fractalachtige structuren denkt. Misschien is het belangrijkste wel dat Verbeij zijn aanpak relatief eenvoudig houdt, zodat zijn muziek op een open en aangename manier ‘Amerikaans minimalistisch’ klinkt. Zoals in de Fractal Symphony (waaraan het hierboven vermelde voorbeeld werd ontleend), die werd geschreven naar aanleiding van het honderdjarig bestaan van het Residentie Orkest. Er zijn niet zoveel andere eigentijdse werken die zo bekoorlijk beginnen.

Het Klarinetconcert  bestaat uit een fascinerende mix van Stravinsky, klezmer en Japanse Gagakustijl en is net als het Pianoconcert postmodern, toegankelijk eclectisch en invalsrijk. Maar bovenal klinkt de muziek zeer gekund en dat de grote inzet van alle betrokken uitvoerenden daarbij helpt maakt dat dit een in meerdere opzichten memorabele uitgave werd.