Vivaldi: Arsilda, regina di Ponto RV. 700. Simonetta Cavalli (ms., Arsilda), Lucia Sciannimanico (ms., Lisea), Elena Cecchi Fedi (s., Mirinda), Nicki Kennedy (s., Barzane), Joseph Cornwell (t., Tamese), Sergio Foresti (bs., Cisardo) en Alessandra Rossi (s., Nicandro) met het Coro da Camera italiano Rome en Modo antiquo o.l.v. Federico Maria Sardelli. CPO 999.740-2 (3 cd’s, 2u., 46’12”). 2001

De vierde opera van Vivaldi, Arsilda op een libretto van Domenico Lalli kwam in 1716 niet zonder slag of stoot op de planken in het Venetiaanse theater Sant’Angelo. Eerst moest de religieuze censuur van de Raad van tien worden omzeild, at leidde tot wat aanpassingen. Sardelli heeft in deze opname zoveel mogelijk terug te gaan tot het origineel. Behalve in Venetië werd de opera ook opgevoerd in Dresden en Kassel, mogelijk ook in Praag en Krakau.

De handeling is weer rijk aan verwarrende wendingen en gebeurtenissen, maar komt erop neer dat de jonge prinses Lisea om aanspraak te maken op de troon van Ponte Euxin in Klein-Azië de gedaante aanneemt van haar tweelingbroer Tamese die bij een scheepsramp omkwam en haar huwelijk uitstelt. Het scabreuze verhaal wordt gecompliceerd door de onverwachte terugkeer van Tamese, prins van Cilicia, die wordt achtervolgd door zijn rivaal Barzane, de koning van Lydia die met Arsilda wil trouwen.

Prestaties en tegenprestaties, vermommingen, persoonsverwisselingen en ‘alla turca’ drijfveren bepalen het lot van Arsilda.

Voor deze opname bracht Sardelli een goed zangersteam bijeen, met de mogelijke uitzondering van tenor Joseph Cornwell die een storend tremolo toont maar wel met mooie coloraturen komt en de nogal bleke Barzane van Nicky Kennedy. In het algemeen worden ook de recitatieven nogal weinig geëngageerd voorgedragen. Men hoort daarin wat weinig boosheid, vrees en agitatie.

Ster van de uitvoering is de Lisea van Lucia Sciannimanico. Ook Sergio Foresti is heel overtuigend als Cisardo. De rollen van Mirtinda en Nicandro zijn goed ingevuld. Jammer dat Simonetta Cavalli als Arsilda wat ongelijkmatig is.

Het orkest speelt briljant en we mogen Sardelli dankbaar zijn voor zijn reconstructie. Hooguit had hij van zijn zangers een iets emotioneler en dramatischer aanpak mogen verlangen.