Vivaldi: Vioolsonates in D RV. 10, g RV. 26, F RV. 19, c RV. 5, C RV. 3; ‘Grave’ uit Vioolsonate in c RV. 7a; Concert voor viool, altviool en orkest in D RV. 231; Largo’ uit Vioolconcert in D RV. 231. Isabella Bison (v), Stefano Marcocchi (va), Marco Frezzato (vc) en Francesco Corti (kl). Passacaille PAS 1072 (65’18”). 2018 

 

Een uitgave als deze maakt ons erop attent dat de ongeveer zestig vioolsonates van Vivaldi op cd tot de vrij onontgonnen gebieden behoren. Er zijn - zoals hier van RV. 7a, 231 en 25 - zelfs nog cd premières van mogelijk.

De muziekbibliotheek van het hoforkest uit Dresden is een van de belangrijkste bronnen voor Vivaldi’s werken

, Dat is goeddeels te danken aan het feit dat Johann Georg Pisendel, die destijds als een der beste Duitse violisten werd beschouwd, een grote bewonderaar van Vivaldi was en tijdens een bezoek in het gevolg van zijn broodheer prins Friedrich August in 1716/7 Venetië bezocht en daar kennis maakte met Albinoni en Vivaldi die hem wat van hun muziek meegaven. Een tastbaar blijk daarvan is de opname van Vivaldi per Pisendel met de vijf sonates ‘fatto per M. Pisendel’ RV 2, 6, 19, 25 en 18 door Emilio Percan (Pan Classics PC 10358).

Andere aanbevelenswaardige uitgaven zijn die   van de 12 sonates op. 2 RV. 8, 14, 16, 21, 23, 32, 31 door Federico Guglielmo (Brilliant Classics 94617) en de Manchester sonates RV. 3, 6, 12, 17a, 22, 754, 755, 756, 757, 758, 759, 760 door Andrew Manze (Harmonia Mundi HMU 90.7089/90).

Met die paar nuttige premières maakte de Italiaanse barokvioliste Isabelle Bison een aardige eigen keuze uit de Vioolsonates die ze aanvulde met vereenvoudigde concertante muziek. Op haar spel en voordracht valt niets negatiefs te melden zodat we blij mogen zijn met het initiatief van haar en de haren.