Venables: Below the belt. ‘The revenge of Miguel Cotto’, ‘Metamorphoses after Britten’ nr. 1 ‘A mountain’, 2, ’Fixation’, 3, ‘Flowers’, 4, ‘Fountains’ ‘Pianotrio im Geiste’, ‘Numbers 76-80: Tristan und Isolde’, ‘Numbers 91-95; ‘Illusions’. Nathalie Raybould (stem), Lewis Bretherton (stem), George Chambers (stem), Ashley Mercer (stem), David Hoyle (stem), Katie Bicknell (fl), Melinda Maxwell (h), Olivia Jaguers (hrp), Matthew West (slagw), Phoenix pianotrio; Ligeti kwartet o.l.v. Richard Baker, Nick Blackburn (spr) en London Sinfonietta o.l.v. Richard Baker. NMC D 238 (65’22”). 2017

 

De Britse componist Philip Venables (1979) werd vooral bekend met zijn opera’s en theaterwerken; zo nam de Nederlandse Opera in maart 2022 zijn ‘Denis and Katya’ in het programma op. Maar in deze uitgave gaat het om andere materie.

‘The revenge of Miguel Cotto’ uit 2012 gaat over het ware verhaal van twee boksers in vijf delen voor 2 sprekers en enige instrumentalisten. Dit betekent dat het contrast met het eerste deel ‘Love’ groot is wanneer het tweede deel ‘Fight’ begint met luide trombones en slagwerk.

In het derde deel ‘Crushed Spanish’ komen vooral de zangers aan de beurt met een verwarrende tekst en in het vierde ‘They are not like us’ komen de strijkers aan het woord. In het laatste deel ‘Ban’ keren de trombones terug. Het is en werk dat aan het denken zet.

Maar meer genoegen beleefde ik aan de puur instrumentale composities: de vier ‘Metamorphoses after Britten’ met fraaie bijdragen van hoboïste Melinda Maxwell. In het ‘Pianotrio im Geiste’ is het uitgangspunt Beethovens ‘Geister trio’ met gebruik van ‘noten, tempo ideeën, gebaren, versieringen’ met als resultaat een Pianotrio dat niet verder af kan staan van Beethoven dan dit, maar wel een bijzonder werk is.

De beide rond getallen geconstrueerde werken bezitten een compleet andere textuur. De muziek heeft veel tere momenten met mooie bijdragen van fluit en harp. Het is goed om te waarschuwen tegen de soms obscene en gewelddadige teksten.

Met ‘Illusions’ weet ik zelfs na een aantal keren luisteren niet goed raad. Dat ligt voor een groot deel aan de krasse, agressieve tekst van David Hoyle.

Met Melinda Maxwell als uitblinkster zijn de vertolkingen over de hele linie wel geslaagd en is er veel om van te genieten.