Verdi: Messa da Requiem. Anja Harteros, Sonia Ganassi, Rolando Villazón, René Pape met koor en orkest van de Accademia di Santa Cecilia Rome o.l.v. Antonio Pappano. EMI 698.936-2 (2 cd’s, 1u 24’10”). 2008
Mijn hemel, passend bij een Requiem is de ervaringsdeskundige bij de komst van deze opname geneigd uit te roepen. Hij groeide op, leefde met achtereenvolgens de superieure uitvoeringen van Toscanini uit 1938 (Testament SBT 21362 die beter is dan de RCA opname uit 1951), Fricsay (DG 447.442-2) uit 1953, Giulini (BBC Legends BBCL 4029-2) uit 1963, die ook een graad beter is dan de bekende EMI uitgave, Muti (EMI 749.390-2) uit 1989, Gardiner (Philips 442.142-2) uit 1992 en Abbado (EMI 557.168-2) uit 2001.
En dan waren er nog elders hoog genoteerden, zoals Morandi (Naxos), Hickox (Chandos), Solti (Decca) en Shaw (Telarc).
Dat een vroeger wat roimmelig tweederangs orkest als het door Pappano getrainde nu op het hoogste niveau speelt, werd onlangs bewezen toen het Amsterdam aandeed. Dat ook het koor op hoog niveau werd gebracht, blijkt hier gelukkig zeer duidelijk. Het geeft er blijk van zowel in het driedubbel piano als het dito forte met alle overgangen daartussen te kunnen nuanceren terwijl in de zachtste passages de ‘klankbody’ niet te lijden heeft. De dirigent zorgt verder voor een juist karakter van deel na deel en bereikt in het ‘Sanctus’ zelfs een onverwachte zwier. Dat Ganassi met haar volle, warme mezzo de haar toegewezen gedeelten fraai zingt, is te verwachten. Maar hoe brengt de onbekende Harteros het eraf? Ze heeft een lichte, stralende sopraan die volmaakt voldoet. De tenor is niet zelden de zwakke stee in het vocale kwartet (Gedda bij Giulini toerende boven de meeste anderen uit) en gezien alle commotie rond hem kon men a priori wat twijfel hebben over Villazón, maar hij was hier gelukkig in uitstekende conditie en Pappano maakte dat hij zich ideaal in het kwartet mengde, zodat juist ook zijn ’Ingemisco’ en ‘Hostias’ een plezier zijn om naar te luisteren. Een laatste onverwachte gast is Pape, in wie we hier een tweede type Ghiaurov ontdekken: heel overtuigend dus.
Blijft de zaal met mogelijke eigenaardigheden. Rome’s vrij nieuwe Sala Santa Cecilia in het Parco della Musica in Rome blijkt beter geschikt dan menige andere ruimte uit het verleden om een algehele juiste klanksfeer te wekken en te registreren. De dynamische contrasten kunnen voor sommige installaties zo groot zijn, dat af en toe naar de volumeknop moet worden gegrepen om de buren te sparen.
Is alles dan werkelijk van a-z zo geweldig? Nee om de een of andere reden – uitvoering of opname – hadden de eerste pianissimo maten wat geheimzinniger en toch spannend te klinken. In menig opzicht is dit dus wel de momenteel beste opname van het Requiem geworden, maar wees blij als u ook over een der andere beschikt, met Abbado en Giulini ook nog steeds in de voorste gelederen.