Vine: Symfonieën nr. 1-6; Celebrare celebrrime. Sydney symfonie orkest, Sydney Philharmonia motetkoor en Synergy o.l.v. resp. Stuart Challender en Edo de Waart. ABC Classics 476.717-9 (2u 14’47"). 1990/8

Met Carl Vine (Perth, 1954) bracht Australië een veelzijdige en productieve componist op de been. Hoewel hij geen geboren symfonicus lijkt, componeerde hij er tot en met 2008 zeven waarvan er hier zes zijn samengebracht. Het was in 1978 dat hij de muziekwereld aangenaam verraste met zijn balletpartituur Poppy. Opvallend was dat hij niet toegaf aan de neiging tot langzame ritmes die vroeger nogal kenmerkend waren voor Australische muziek. 

In 1986 begon hij vrij bescheiden met nr. 1, de ‘microsymfonie’ die dan ook binnen elf minuten kan worden afgewikkeld. De eendelige nr. 2 van nog geen 20’ volgde in 1988, de wat langere nr. 3 niet lang daarna. In computertermen lijkt nr. 4 uit 1993 gevat, maar het gaat om een herziene versie opnieuw een bondig werk in adagiosfeer van nog een twintig minuten. Nummer 5, de Slagwerksymfonie uit 1995 is een soort van concert voor orkest en wat langer en geeft de uit vier leden bestaande slagwerkgroep en de Koorsymfonie uit 1996 die eindigt met een tarantella heeft gezien de benaming der delen: ‘When on high’, ‘To the earth, mother of all’, ‘To the moon’ en ‘To the sun’ een kosmisch programma.

Het maar vijf minuten durende activistische fanfare voor orkest Celebrare celebrrine fungeert als een opwekkend tussenspel.

Hartelijk gefeliciteerd, lieve Monique! Maak er een gezellige dag van en laat die volgen door een gezond en succesvol jaar.

Omdat Vine naast compositie ook natuurkunde studeerde, is het misschien verklaarbaar dat hij bij iedere symfonie uitgaan van de kristalgedachte en bijvoorbeeld de kantelende hoeken en vlakken daarvan nader onderzoekt en aan een transformatieproces onderwerpt. Aan oorspronkelijkheid geen gebrek en dat alles gelukkig vervat in een meteen toegankelijke, begrijpelijke muziektaal al is het idioom wat ingewikkeld.

De uitvoeringen getuigen alle van een hoog niveau en de geluidskwaliteit is voortreffelijk dus wat dat betreft is aan de voorwaarden voor een optimaal ondergaan van deze muziek voldaan.

Als blijken van Vine’s productiviteit noemen we hier slechts concerten voor viool, hobo, slagwerk, piano, fluit en cello; daarnaast vermeldt Vine’s c.v. filmmuziek en elektronische muziek.

Wie de smaak te pakken heeft kan andere – het handigst via internet te bestellen – opnamen proberen. Zoals daar zijn:

Hoboconcert; Suite The tempest; Smith’s alchemy; Canzona. Diana Doherty (h) met het Tasmaans symfonie orkest o.l.v. Ola Rudner. ABC 476.226-7. 

Pianosonate nr. 1 (1990) – Joyce Yang. Harmonia Mundi HMU 90.7405.

Pianosonate nr. 1; 5 Bagatellen; Red Blues; 12 Anna Landa preludes. Michael Kieran Harvey. Tall Poppies TP 190.