Voříšek: Symfonie in D op. 24; Missa solemnis in Bes op. 24. Patrice Michaels (s), Tami Jantzi (ms), William Watson (t), Peter van de Graad (bs) met het Praags Kamerkoor en het Tsjechisch Nationaal symfonie orkest o.l.v. Paul Freeman. Cedille CDR 90000058 (60’35”). 2000

Voříšek: Symfonie in D op. 24; Arriaga: Symfonie in d. Schots Kamerorkest o.l.v. Charles Mackerras. Hyperion CDA 66800 (58’00”). 2001

We kunnen zijn orkeststijl misschien het beste omschrijven als een amalgaam van Beethoven (die hij mogelijk heeft ontmoet) en Schubert (die hij beslist niet kende). Zijn enige symfonie heeft iets uitgesproken Beethoveniaans. Het slot van de expositie uit het eerste deel had zo uit de finale van Beethovens nr. 4 kunnen komen.

Ook wist de componist heel goed te orkestreren. Zijn symfonie is ondanks persoonlijke trekken typisch begin negentiende eeuws idioom. Lang gold de opname van Mackerras als referentie, maar het blijkt dat Freeman hem met een beter orkest overtreft en de logischer koppeling biedt. Niet alleen dat, hij kiest ook iets bredere tempi waardoor de muziek rustiger ademt en hij zorgt voor fermere accenten. Bij Freeman worden we inderdaad aan Beethoven herinnerd, bij Mackerras eerder retrospectief aan Haydn en Schubert. 

Een mooi contrast vormt de Symfonie uit 1824 van de nog jonger gestorven Juan Arriaga (1806-1826). Hier ook echo’s van Beethoven en Schubert, vooral wat de melodiek betreft: een wat klaaglijk andante en een veerkrachtig scherzo zijn vooral treffend. De vaart, de energie die Mackerras het werk meegeeft, zijn welkom.

Grappig genoeg heeft de Mis van de Tsjech wel iets van de late Missen van Haydn, maar heel oorspronkelijk zijn wel weer de uitbreiding van het fugathema aan het eind van het 

Gloria ende gesyncopeerde ritmen uit het heftige Crucifixus, dat een flink contrast biedt met het lieflijke Hosanna. Het Sanctus klinkt majestueus.

Goede solisten, een erg goed koor zorgen voor een stralende interpretatie die ondanks de royale galm van het Praagse Rudolfinum mooi op de cd belandde.