Veracini: Vioolsonates nr. 1-12 op. 2 Sonate accademiche. Locatelli trio. Hyperion CDA 66871/3 (3 cd’s, 2u. 55’42”). 1993

Veracini: Vioolsonates nr. 7 in d, 8 in e, 9 in A, 12 in d uit Sonate accademiche; Capriccio in g. Fabio Biondi (v), Maurizio Naddeo (vc), Rinaldo Alessandrini (kl), Pascal Monteilhet (th). Opus 111 OPS 30-138 (61’10”). 

Francesco Maria Veracini (1690-1768) geniet naast Tartini vooral bekendheid als een excentrieke vioolvirtuoos die ook de nodige muziek voor dit instrument schreef. Van 1713-1723 was hij werkzaam als hofcomponist in Dresden, daarna in Londen. De twaalf Sonate accademiche zijn betrekkelijk late werken die in 1744 terug in Italië werden gepubliceerd. De term ‘academisch’ wist er waarschijnlijk op dat de werken handig konden worden gespeeld in een Accademia di musica of tijdens huisconcerten. Academisch zijn de vier- of  vijfdelige sonates wellicht ook vanwege de contrapuntisch complexe capriccio delen. 

Deze sonates werden opgedragen aan Augustus III, de keurvorst van Saksen. Als hij had gehoopt daarmee een aanstelling aan diens hof te verkrijgen, bleek dat een misrekening.

Daaraan vooraf gingen een twaalftal uit 1716 en eentje uit 1721, beide groepen ook alternatief voor fluit gedacht. Het uit violiste Elisabeth Wallfisch, cellist Richard Tunnicliffe en klavecinist/organist Paul Nicholson zorgt voor een complete opname van de Sonate accademiche. Ze voeren deze met vaart en met passend gevoel voor de rapsodische uitbundigheid uit. Gestileerde dansvormen zijn gangbaar, maar daar staan dan een strenge passaglia, het genoemde capriccio cromatico en een afsluitende ciacona tegenover. Er wordt merkbaar met vitaal plezier gemusiceerd.

Fabio Biondi en zijn ensemble maakten een keus uit deze sonates en zorgen voor een al even levendige realisatie, echter door gebruik van de theorbe is deze enigszins anders ingekleurd.