Takemitsu: Signals from heaven nr. 1 en 2; Quotation of dream; How slow the wind; Twill by twilight (in memory of Morton Feldman); Archipelago S.; Dream/Window. Paul Crossley en Peter Serkin (p) met London Sinfonietta o.l.v. Oliver Knussen. DG 453.495-2 (70’59”). 1996

Voor het concert op 2 februari heeft het Concertgebouworkest onder andere het zowat dertien minuten durende Twiil by twilight (1988) van Takemitsu op het programma. Rond 1996 verschenen daar behalve deze ook een paar andere cd’s van: Numajiri (Denon CO 18032) en St. Clair (Sony SK 63044). Maar het DG programma oogt aantrekkelijker en klinkt erg goed en daar vormt dit werk juist een hoogtepunt.

Paul Crossley en Peter Serkin zijn de pianosolisten in Quotation of dream. Dat is niet alleen een werk waarin de componist zelf met een heel mooie orkestratie en in een heel verfijnde stijl met haast hedonistische harmonieën zelf aan het woord is, maar ook zijn idool Debussy (La mer) citeert.

Een ander werk dat veel indruk maakt is het eerbetoon aan Feldman, Twill (een soort zijde met een bijzondere glans) by twilight.

Het bijzonder zorgvuldig samengestelde programma begint en eindigt met twee hemelse fanfares, ‘Day signal’ en ‘Night signal’ uit Signals from heaven voor twee groepen koperblazers. 

Dirigent Matthias Pintscher brengt voor deze gelegenheid zijn Mar’eh (in memoriam Luigi Nono) voor viool en orkest mee. Soliste is Leila Josefowicz. Een cd opname schijnt daar nog niet van te bestaan, maar op YouTube is een uitvoering van Renaud Capuçon te volgen. Een voor de solist veeleisend stuk dat zich voornamelijk afspeelt in het register van fluisterende, hoge harmonischen in de voor deze componist kenmerkende ‘concentrische virtuoze’ stijl. Voor de luisteraar is het net of hij een spinnenweb hoort desintegreren.