Tippett: Symfonie nr. 1; Pianoconcert. Howard Shelley met het Bournemouth symfonie orkest o.l.v. Richard Hickox. Chandos CHAN 9333 (72’27”). 1994

In de jaren vijftig v.e. vierde het serialisme hoogtij onder menig aanstormend jonge componist. Een afstandelijke, op theorie gebaseerde componeerstijl die de kilte in het naoorlogse Europa leek te verklanken. Wie op de lange Wikipedia lijst met ‘Notable dodecaphonic and serial compositions’ kijkt, ziet dat Engeland bij de productie daarvan een sterke minderheidspositie inneemt.

De in 1905 geboren Michael Tippett was ook van een oudere generatie aan wie die stroming goeddeels voorbijging. Zijn Pianooncert uit 1956 is vooral een beleefde buiging naar betere, pastorale tijden. In dit heel toegankelijke driedelige werk doemen klankschaduwen op van de Pianoconcerten van Beethoven, wat het krachtige werk met een nogal visionair middendeel heel bevattelijk maakt.

Net als Steven Osborne (Hyperion CDA 67461/2) geeft Howard Shelley er een zeer bevredigende uitvoering van. Moeilijker zal de luisteraar het hebben met de Symfonie nr. 1 uit 1945 waarin zelfs musici kunnen verdwalen in het overdadige contrapunt, maar waar Hickox het werk mooi helder openlegt en in de  kernachtige finale een mooi harmonisch doel bereikt.