Tartini: Vioolconcerten in e D. 56, A D. 96, d D. 45; G en d D. 44. Chouchane Siranossian met het Venetiaans barokorkest o.l.v. Andrea Marcon. Alpha ALPA 596 (79’22”). 

Wat de Vioolconcerten van Giuseppe Tartini (1692 - 1770) betreft, waren het vooral Ariadne Daskalakis en Rainer Kussmaul (Naxos 8.570222, Koch 316010) en Enrico Gatti (Harmonia Mundi HMC 90.1548) die zich daarvoor inzetten. Maar het was een druppel op een gloeiende plaat, want hij componeerde honderddertig van deze werken, die op grond van hun toonaard een nummer kregen in de catalogus van Minos Doumias. 

Keuze genoeg en zo kan gebeuren dat het Concert in G hier zijn wereldpremière beleeft. De Vioolconcerten stammen voor een groot deel uit Tartini’s tweede scheppingsperiode van de componist en zijn formeel volmaakt gevormd. De componist toont er zijn stilistisch en instrumentaal gerijpte positie in met blijken van de galante stijl en neemt elementen over van de in Milaan ontwikkelde symfonische stijl.

Deze concerten van Tartini stellen behoorlijk zware eisen aan de solist, maar zijn heel bekoorlijk en melodieus. Ze dienen duidelijk als goede wegbereiders van de vioolconcerten uit het classicisme en de romantiek. 

De Franse violiste Chouchane Siranossian bekwaamde zich ook op de barokviool en in de noodzakelijke stijlopvatting en zij is een der eersten die met Marcon voor historisch verantwoorde verklankingen zorgt mooie versieringen incluis. Dat doet ze met een vrij lichte, elegante maar ook mooi krachtig dragende toon in een heel bekoorlijke opvatting, daarbij hoogst attent en stimulerend begeleid door Andrea Marcon. De middendelen klinken heel zangerig met lange melodielijnen, de hoekdelen vergen een grotere virtuositeit.

Geduchte concurrentie vooral voor Ariadne Daskalakis.