Tchaikovsky, A.: Symfonieën nr. 7 voor piano, slagwerk en strijkorkest ‘Quarantine’ en nr. 3 op. 75. Siberisch symfonie orkest o.l.v. Dmitry Vasiliev. Toccata Classics TOCC 0587 (60’12”). 2020

 

Alexander Tchaikovsky (1846) is een neef van Boris Tchaikovsky en geen familie van Pjotr Ilyich. Hij behoort tot de Moskouse componistenschool, studeerde compositie bij Tikhon Khrenikov en piano bij Heinrich Neuhaus. Hij heeft intussen minstens zeven symfonieën, negen opera’s, drie balletten (eentje over het slagschip Potemkin), drie oratoria, een Russisch Requiem het symfonisch gedicht Noordelijke palmyra nocturnes en tal van solo-, dubbel- en tripelconcerten geschreven.

Zo te horen houdt de componist vaal veelkleurigheid en opwinding en schuwt jij geen jazzinvloeden (eentje over het slagschip Potemkin). Zijn muziek bezit spanning en een soms wat gekweld klinkende lyriek, maar getuigt ook van Slavische melancholie en suspensie.

Symfonie nr. 7 uit 2020 werd opgenomen toen de drukinkt op de partituur nog bijna niet droog. Het is een imposant werk met een interessant aandeel voor beide solisten. Het schijnt geen uitzondering te zijn dat de componist tijdens concerten zelf de diverse pianopartijen speelt.

Monumentaal lijkt een goede beschrijving voor de Symfonie nr. 3 (1995-2002). Beide werken klinken heel lonend wanneer men ze een paar maal serieus heeft beluisterd, want de muziek is exuberant, ruimhartig en wordt energiek gespeeld.

Wanneer de aandacht voor deze Tchaikovsky is gewekt, loont het mogelijk de moeite om ook eens naar zijn ‘Etudes in simpele tonen’ door Yuri Bashmet (va), Xenia Bashmet (p), Boris Berezowsky (p), Daria Tchaikovskaya (p) en het Moskou filharmonisch orkest o.l.v. Mariss Jansons uit 2016 te luisteren (Melodiya MELCD 100.2497).