Tchaikovsky: Symfonieën nr. 4 in f op. 36, 5 in e op. 64 en 6 in b op. 74 Pathétique. Orkest van de St. Cecilia academie, Rome o.l.v. Antonio Pappano (2 cd’s, 2u 16’32”). 2006

Sinds het eind 2009 een bezoek aan Nederland bracht, weten we dat dit Romeinse orkest, primair ingezet voor de opera, ook in symfonisch repertoire uitstekend voor de dag komt, zeker als iemand als Pappano de leiding heeft.

Wat hier in Tschaikovsky’s laatste en bekendste symfonieën wordt getoond is dan ook heel respectabel. Iets van die opera ervaring van dirigent en orkest klinkt wel door in de vertolkingen. De frasering bijvoorbeeld draagt het stempel van de begeleiding van stemmen. Verder is het zo belangrijke gevoel voor dramatische momenten sterk aanwezig. De Vierde symfonie komt er in dit soort aanpak het beste van af in een heel persoonlijke, facetrijke aanpak. Misschien is het resultaat niet honderd procent Slavisch, maar ik het pizzicato deel klinkt wel iets van een balalaika ensemble door. De aanpak is fris en niet voorbelst.

De Vijfde klinkt sonoor en doorleefd, maar relatief wat minder spannend en verrassend. Een hoogtepunt is hier het begin van het andante cantabile, inderdaad fraai gezongen en betoverend, inclusief een verdroomde hoornsolo. De Zesde tenslotte krijgt niet veel meer dan een routineuze afwikkeling.

Opnametechnisch zijn deze ‘live’ registraties uit het prachtige Auditorium Parco della musica in het voordeel ten opzichte van de hieronder genoemde oudere versies. Het kan voor sommigen een extra aanbeveling zijn.

Deze dubbelaar is medio 2010 voor een spotprijs te koop en alleen al voor nr. 4 de moeite waard. Voor optimale verklankingen van het symfonische drietal blijven Mravinsky (DG 419.745-2), Jansons (Chandos CHAN 8361, 8351 en 8446) en Karajan (DG 453.088-2) de eerst aangewezenen.