Tan Dun: Symfonie 1997. Yo-Yo Ma (vc) met het Chinese Keizerlijke klokken ensemble, Yip’s kinderkoor en het Hong Kong filharmonisch orkest o.l.v. Tan Dun. Sony SK 63368 (72’01”). 1997

De hereniging van Hong Kong met China in 1997 leidde op muzikaal ge bied tot deze symfonie. Als zo vaak bij deze componist wordt een geschakeerd ensemble van wel 2400 jaar oude Chinese- en eigentijdse Westerse instrumenten gebundeld. Zo bestaat de bianzhong uit een familie gestemde klokken die collectief een bereik van vijf octaven hebben. Ze werden in 1978 in een oude graftombe teruggevonden en ze krijgen een prominente rol in de eerste episode, Hemel, van deze symfonie. De grandeur stijgt typische op vanuit het graf, maar ook elders in het werk zijn de klokken duidelijk aanwezig.

Begin en eind van de symfonie horen we een simpel, treffend ‘Lied van de vrede’. In de drie dele Hemel, Aarde, Mensheid heeft de solocello de rol van commentator in een woordloos lied. ‘Water’ is een onderdeel van Aarde en bevat een demonstratieve solocadens die doet denken aan de solosonate van Kodály (track 8).

Zijn aandeel voert Ma doorleefd en intens uit. Aarde is uitgesproken Dun op zijn vindingrijkst, elders spelen de Chinese popcultuur en diverse Europese componisten als Hindemith, Stravinsky en Varèse een stiekem woordje mee. Soms worden we zelfs even aan Beethoven en Puccini herinnerd.

Al met al is deze symfonie een uitgesproken theatraal werk met ritmisch sfeervolle muziek dat zijdelings zeker een politieke ondertoon heeft.