Tchaikovsky: Iolanta. Anna Netrebko (Iolanta), Sergei Skorokhodov (Vaudémont), Alexay Markov (Robert), Vitalij Kowaljow Koning René), Lucas Meachem (Ibn-Hakia) e.a. met het Sloveens filharmonisch orkest en het Sloveens kamerkoor o.l.v. Emmanuel Villaume. DG 479.3969 (2 cd’s, 1u. 32’53”). 2012
Voor Tchaikovsky’s laatste opera (1892) verzorgde zijn broer Modest het libretto op basis van het Deense toneelstuk De dochter van koning René van Henrik Hertz uit 1845. Daarin houdt de koning zijn blinde dochter verborgen voor de buitenwereld binnen en in een mooie, omsloten tuin. Om te vermijden dat Iolanta die zich niet realiseert waartoe haar ogen dienen in triestheid zwelgt, mag niemand haar vertellen dat ze blind is. Ze veronderstelt dat de ogen alleen dienen om haar te laten huilen.
Maar dan verschijnt ridder Vaudémont die in de tuin is doorgedrongen; hij probeert haar uit te leggen wat licht, wat kleuren zijn. Een weinig theatraal, vrij droef geheel. In Rusland was de opera wel redelijk bekend, daarbuiten nauwelijks.
Tot op heden was de cd opname van Gergiev uit St. Petersburg favoriet (Philips 442.796-2), al waren wel vier andere ter beschikking: o.a. van Vladimir Delman met een Russische solisten en een ensemble van de Italiaanse omroep (Ricordi RFCD 2017), een Poolse versie van Hans Rotman (CPO 999.456-2) en eentje met Galina Vishnevskaya en haar man Rostropovitch als dirigent (Erato ECD 88147). Op dvd was deze opera beschikbaar met de Bolshoi opera o.l.v. Ruben Vardanian (VAI 4514).
Deze nieuwe ‘live’, tijdens een tournee gemaakte opname is in alle opzichten het initiatief en het succes van Anna Netrebko. De rol van prinses Iolanta die op wonderbaarlijke wijze van haar blindheid wordt genezen, past haar als een fluwelen handschoen. Haar spontaan geuite gevoelens en haar warme persoonlijkheid leiden tot een volmaakte vertolking van deze rol. Ze zingt zo vol overgave en indringend dat men haar kleine intonatiefoutjes en een paar weinig subtiele momenten graag vergeeft.
Dat de rest van de bezetting in essentie Russisch is, blijkt van voordeel. Sergey Skookhodov toont zich een gevoelige en hartstochtelijke hertog Vaudémont, Vitalij Kowaljow, een heldentenor van de oude stempel, is een geloofwaardige bezorgde vader en de rest van de bezetting – met onder meer de andere hertog Robert van Bourgondië – als Alexey Markov en Lucas Meachem als de Moorse dokter Ibn-Hakia, klinkt meer dan adequaat. De directie van Emmanuel Villaume is meer dan gedegen, erg verfijnd en genuanceerd.
Zo vormt deze registratie een serieuze bedreiging voor de suprematie van Galina Gorchakova/Gergiev. In ieder geval is veel te zeggen voor de nieuwe, verse registratie.