Shostakovich: Vioolconcert nr. 1 in a op. 77; Préludes op. 34a. Leticia Moreno met resp. het St. Petersburg filharmonisch orkest o.l.v. Yuri Temirkanov en Lauma Skride (p). DG 481.1338 (65’). 2014

Het vioolconcert van Sibelius mag dan het meest opgenomen twintigste eeuwse werk in zijn soort zijn, het eerste concert van Shostakovich uit 1948 dat pas in 1955 door de Sovjet autoriteiten werd ‘toegestaan’, volgt trots op de tweede plaats. 

Intussen vormt het uitdagende stuk een dankbaar object voor de jongere generatie violisten na Oistrakh met als besten Maxim Vengerov (Warner 0927-4674-2, 2564-69452-7), Sergey Khatchatryan (Naïve V 5025), Sarah Chang (EMI 346.053-2) en Hilary Hahn (Sony 50997-08992-1).

Of de jonge Spaanse Leticia Morena er verstandig aan deed om deze zaalopname definitief te laten registreren en uit te laten geven, is de vraag. Bij alle verfijning en intensiteit die ze toont laat de intonatie bij een zenuwachtig begin te wensen over. Pogingen om verderop zowel de gekwelde fluisteringen als de rauwe uitroepen recht te doen zijn redelijk gelukt. De vrij snel genomen finale had als geheel mogelijk ook best wat meer schaamteloos demonisch mogen klinken. Een minder meedogenloze nabije microfoonopstelling was gunstiger voor haar geweest en had de hoorbare ademhaling onhoorbaarder kunnen maken. Een herkansing onder studiocondities lijkt rechtvaardig want in potentie is wat ze laat horen zeer de moeite waard. Maar zoals de situatie nu objectief betracht is, vormen de bovengenoemde andere solisten een betere propositie. Ook omdat ze beide vioolconcerten van Shostakovich logisch bundelen.

De arrangementen van 18 van de 19 voor viool en piano van de 24 piano Préludes door Dmitri Tsyganov en Lera Auerbach klinken in de onderhavige studio opname als lyrisch bevlogen miniaturen, aantrekkelijker dan bij Grigory Kalinovsky en Tatiana Goncharova (Centaur CRC 2636) en Benjamin Schmid en Lisa Smirnova (Ondine ODE 1253-2).