Schubert: Strijkkwintet in C op. posth. 163, D. 956. Leden van Amsterdam Sinfonietta (Candida Thompson en Jacobien Rosemond (v), Daniel Bard (va), Kaori Yamigami (vc) en Rick Stotijn (cb). Channel Classics CCS SA 36215 (52’38”). 2013

Wie het lijstje deelnemers van Amsterdam Sinfonietta wat nader beziet, zal duidelijk zijn dat we hier weliswaar niet met een ongewoon arrangement voor kamerorkest  te maken hebben, maar wel met een arrangement van bassist Marijn van Prooijen waarin de tweede cellopartij is vervangen door een letterlijk fundamenteler contrabaspartij. Dat deze is toevertrouwd aan Rick Stotijn die bewust op een klein, in kwarten gestemd instrument speelt met zelfs een hoge C waardoor het instrument flexibeler klinkt, maakt de verwachtingen extra hoog gespannen. 

Al eerder had George Onslow (1784-18530 eens voor de virtuoos Domenco Dragonetti voor zo’n alternatieve baspartij gezorgd. Het werk – Schuberts laatste bijdrage aan de kamermuziek uit 1828 - was tot op zekere hoogte toch al bijzonder omdat hij die extra cello in plaats van de gangbare tweede alt toevoegde. Maar met die lichte bas klinkt het werk nog wat donkerder, sonoorder, passend bij deze prachtige, dramatische muziek.

In de onderhavige verklanking komt de lyriek van het cello/bas duet extra fraai naar voren, het derde deel is vol eenvoudige gratie en de finale bezit ritmische drang. Maar het zwaartepunt van het werk ligt in het adagio dat tussen twee werelden schijnt te zweven.

Vergelijk deze bijzondere prachtig open klinkende en in de juiste dynamische en akoestische relaties gemaakte opname maar eens met een paar van de mooiste ‘normale’ uitvoeringen, zoals die van leden van het Hagen kwartet met Heinrich Schiff (DG 439.774-2), het Alban Berg kwartet ook met Schiff (EMI 566.890-2) of de onvergetelijke oude opname uit 1952 van Isaac Stern, Alexander Schneider, Milton Katims, Paul Tortelier en Pablo Casals uit Prades (Sony 88697-28187-2, SMK 58992) om de verschillen te proeven.