Sallinen: Symfonie nr. 6 Uit een Nieuw-Zeelands dagboek op. 65; Celloconcert op. 44. Jan-Erik Gustafsson (vc) mrt het Norrköping symfonie orkest o.l.v. Ari Rasilainen. CPO 999-971-2 (65’42”). 2007

Sallinen: Serenade voor 2 trompetten en strijkorkest Zonsopgang op. 63; Symfonie voor slagwerk en orkest nr. 2 pp. 29; Symfonie nr. 6 Uit een Nieuw-Zeelands dagboek op. 65. Gert Mortensen (slw) met het Malmö symfonie orkest o.l.v. Okko Kamu. BIS CD 511 (66’44”). 1990

De goede reputatie van Aulis Sallinen (1935) berust vooral op zijn bijzondere opera’s, maar is hij is veel meer fronten creatief want hij schreef bijvoorbeeld ook symfonieën, concerten strijkkwartetten, koorwerken, liederen en cantates.

De zesde van zijn tot nu toe acht symfonieën ontstond in 1990 in opdracht van het Nieuw Zeeland symfonie in een periode toen de componist net bijkwam van een creatieve crisis die  een onderbreking had veroorzaakt in zijn tot dan toe logisch verlopende symfonische stijl. Juist deze symfonie betekende een grote stap vooruit bij het opnieuw bereiken van een hecht geïntegreerde stijl. 

Okko Kamu was de pionier van dit werk dat hij vrij breed uitvoert waardoor hij de contrasten stevig kan aanzetten en de fraaiheden van de orkestratie mooi kan laten uitkomen. Rainilainen wikkelt de symfonie drie minuten sneller af. Dat verschil ontstaat vooral in het eerste deel dat daardoor een wat minder geheimzinnig begin heeft. Maar in de finale revancheert Rasilsainen zich duidelijk.

Met twee zulke goede goede verklankingen zou de koppeling bij aanschaf de doorslag kunnen geven. BIS draagt de puike symfonie nr. 2 bij (een pseudo slagwerkconcert) en de kostelijke, beeldende Zonsopgang serenade uit 1989, waar CPO het celloconcert uit 1976 biedt dat door Gustafsson soeverein wordt gespeeld terwijl de dirigent van de ongelijke delen een goed geheel maakt. Dit werk was geschreven voor Arvo Noras die het zelf ook opnam (Finlandia 4509-99966-2).