Soler: Conciertos de dos organos obligados nr. 1-6. Ton Koopman (org) en Tini Mathot (org). Erato 2292-45741-2 (60’01”). 1990

Soler: Conciertos de dos organos obligados nr. 1-6. Peter Hurford en Thomas Trotter. Decca 436.115-2 (63'45"). 1991

Soler: Conciertos de dos organos obligados nr. 1-6. Hanni Widmer (org) en Bruno Eberhard (org). Ex Libris CD 6025 (53’17”). 1985

Soler: Conciertos de dos organos obligados nr. 1-6. Kenneth Gilbert (kl) en Trevor Pinnock (kl). Archiv 453.171-2 (64’55”). 1979.

Soler: Conciertos de dos organos obligados nr. 1-6. Anthony Goldstone (p) en Caroline Clemmow (p). Olympia OCD 636 (77’56”). 1997

Hoewel dit zestal concerten, dat werd geschreven ‘voor het plezier van de ‘doorluchtigste infante van Spanje, Don Gabriel de Borbón’ (Solers leerling) en waren gespecificeerd voor dos órganos obligados, was het bereik dat de instrumenten nodig hadden te groot voor de Spaanse orgelmanualen uit die tijd en stonden de beide orgels in het Escorial, waar Soler werkzaam was, te ver uit elkaar om effectief duo te kunnen spelen.

Grote diepten peilt Soler niet in deze voor vermaak geschreven werken niet, die pretentie had hij zorgt wel voor plezierige, elegante muziek die het ook goed doet op twee piano’s.

Alle sonates zijn tweedelig, het eerste in binaire embryonale sonatevorm, het tweede als een trio-loos menuet met differencias, behalve concert nr. 2 dat bestaat uit een typisch Spaans, verder ontwikkeld andante met wat gedurfde modulaties, een meeslepend ‘Scarlattiaans’ allegro met flamencosuggesties en een groot meest unisono menuet met trio. In het eerste deel van nr. 4 wordt de preklassieke stijl dichter benaderd en nr. 6 pendelt tussen een uitgelaten allegro en een melancholiek andante.

Sommige integrale opnamen van deze werken zijn inderdaad gelukkig op twee orgels gemaakt, daaronder de mooiste van het echtpaar Koopman en die van Peter Hurford en Thomas Trotter, nogal authentiek gemaakt op het epistel- en gospel orgel van de kathedraal in Salamanca, maar in de regel wordt  de voorkeur gegeven aan twee klavecimbels, twee fortepiano’s of gewoon twee concertvleugels.

Hierboven zijn de interessantste vermeld. Andere, onbekende opnamen bestaan onder meer van de organisten Peter Hurford en Thomas Trotter (Decca 436.115-2), François-Henri Houbart en Marie-José Chasseguet (Solstice SOCD 76) en Andreas en Werner Jacob (Ambitus AMB 97973).