Schubert: Symfonieën nr. 1 in in D D. 82, 3 in D D. 200 en 4 in c Tragische D. 417. DeFilharmonie o.l.v. Philippe Herreweghe. PHI LPH 019 (2 cd’s, 1u. 22’09”). 2015

Het dreigt een wat vreemde Schubert reeks te worden van Herreweghe. De enige constanten zijn het orkest en zijn opvatting. In 2010 begon hij op Pentatone PTC 5186-372 aan het eind met nr. 9, een jaar later gevolgd door nr. 6 en 8 Pentatone PTC 5186-446. Inmiddels gaat hij onder eigen merknaam verder en brengt zich meteen in het nadeel door op de tweede cd met nog geen 33 minuten speelduur niet meteen nog bijvoorbeeld nr. 5 op te nemen.

Voor de milde, heldere opvatting met fraaie inbreng van de houtblazers die de dirigent huldigt is zeker wat te zeggen omdat deze door het orkest zo goed wordt gerealiseerd.

Maar tenzij men absoluut de hier geboden combinatie wenst is het artistieke niveau uiteindelijk niet voldoende om de superieure Harnoncourt (Warner 2564-61779-2) en Abbado (DG 477.8687) van de eerste plaatsen te verdringen.