Stravinsky: Pulcinella suite; Apollon musagète; Concert voor strijkorkest in D W. 84. Tapiola Sinfoniette o.l.v. Masaaki Suzuki. BIS SACD 2211 (64’55”). 2015
Hoewel Stravinsky’s muziek begin jaren twintig v.e. een verandering onderging, leek zijn voorkeur voor instrumentaal geluid duidelijk. Hij componeerde aan de pano en gebruikte ritme als basis voor zijn manier van werken.
Vanwege zijn voorliefde voor blazers en slagwerk vormden de strijkers niet het fundament van het orkest. De publicatie van Apollo, met een ‘multi-sonore eufonie van strijkers’ kan daardoor worden beschouwd als een van de vele radicale omwentelingen in Stravinsky’s lange loopbaan.
Kort na de première van Oedipus Rex in mei 1927 begon Stravinsky aan het ‘witte ballet’ van Apollo dat ook op de Griekse mythologie is gebaseerd. Hij wilde dat de muziek ‘de schoonheid van lijnen in klassieke dans’ weerspiegelde en de wonderbaarlijke souplesse van deze Finse uitvoering doet vermoeden van Masaaki Suzuki bekend was met Georges Balanchines briljante choreografische vormgeving van dat ideaal.
De strijkers uit Tapiola zijn in uitstekende vorm. Stravinsky’s verwijzingen naar Lully en Tchaikovsky Serenade zijn duidelijk, maar Suzuki weerstaat de verleiding om zich te wentelen in zangerige schoonheid. In plaats daarvan richt hij zich op he danskarakter van elke episode. De drie opzwellende akkoorden van Apollo’s geboorte lijken van binnenuit te gloeien. Ook de essentie van de variaties in de centrale ‘Pas d’acier’ waar de drie muzen (Calliope, Polyhymnia en Terpsichore) aan Apollo verschijnen.
Wanneer we Apollo als kern van dit programma beschouwen zijn de omringende werken een passende omlijsting. Wie aan een bekorte Pulcinella zonder zangers genoeg heeft en wie het Concert voor strijkorkest waardeert, vindt met deze uitgave een ideale invulling van zijn/haar wensen.
Natuurlijk zijn er andere oplossingen: Apollo met de Sacre door Chailly (Decca 473.731-2) en Rattle (EMI 749.636-2), het Concert in D met de Psalmensymfonie en de Symfonie in C door Karajan (DG 423.252-2) en de Pulcinellasuite met beide symfonieën door Marriner (Decca 417.734-2).