Stenhammar: Symfonie nr. 2 in g op. 34. Stockholm filharmonisch orkest o.l.v. Stig Westerberg, Caprice CAP 21151 (47’12”). 1978

Hoewel Zweden geen superieur muzikaal genie heeft voortgebracht, komt Wilhelm Stenhammar dicht in de buurt. Zijn tweede symfonie, waaraan hij van 1911 tot 1915 werkte,is zijn beste werk. Mogelijk zijn sommige passages beïnvloed door Sibelius, maar de algehele toon is zo fris en eigen, de muziek zo levendig en verbeeldingsvol dat dit geen bezwaar is.

Stenhammars geluid is onmiskenbaar noordelijk met veel langgerekte, enigszins melancholische melodieën naast passages waarin zich opeens een magisch vergezicht opent. De natuur is alomtegenwoordig al is het niet altijd eenvoudig om te verklaren hoe de muziek die zo beeldend oproept. Maar Stenhammar is ook geen dromerige rapsodist. De symfonie bezit zowel een krachtige, formele ruggengraat als een kalme, weidse noordse poëzie.

Stig Westerberg houdt deze elementen goed in evenwicht tijdens zijn uitvoering. Zijn musici stralen overtuiging en liefde voor deze muziek uit, maar de scheppende hand is duidelijk aanwezig.

Het eerste deel wordt majestueus opgebouwd vanuit het doelgerichte begin. Het treurige langzame deel heeft niet alleen een overweldigende grandeur en waardigheid, maar ook een tere intensiteit. Het zangerig dansende scherzo vormt een prachtig contrast als een plotselinge lentebries de weg bereidt voor de monumentale fugatische finale. Dit is niet de enige keer dat deze symfonie laat horen hoezeer Stenhammar Bruckner bewonderde.

Deze wat oudere opname is nog altijd de mooiste van dit werk. Een derhalve iets minder geslaagde, maar nog altij goede, goedkopere uitwijkmogelijkheid biedt Petter Sundkvist met het Schots nationaal orkest (Naxos 8.553888).

Wie hierdoor nader is gestimuleerd is er ook een album met de volledige orkestwerken van Stenhammar met Neeme en Paavo Järvi als dirigenten, eerst uitgegeven als BIS CD 714/6, later goedkoop  op 3 cd’s heruitgegeven op Brilliant Classics 94258.