Schmitt: Danse d’Abisag op. 75; Suite Habeyssée voor viool en orkest op. 110; Rêves op. 65; Symfonie nr. 2 op. 137. Hannele Segertstam met de Staatsfilharmonie Rheinland-Pfalz o.l.v. Leif Segerstam. Marco Polo 8.223689 (55’57”). 1988

Interessant is hoe deze cd twee kanten van Florent Schmitt laat horen. Aan de ene kant is daar de neoklassieke inslag in de geest van Roussel in Habeyssée en de tweede symfonie, aan de andere horen we iets van de impresssionistische erfenis van Debussy, met verwijzingen naar Scriabin en Szymanowski in de andere werken.

La danse d’Abisag ontstond twintig jaar eerder dan de bekendere Tragédie de Salomé maar klinkt even weelderig. In beide gevallen gaat het om een dans die een manspersoon moet verleiden. Het verschil is dat het Salomé lukt, maar de Soenamietische maagd niet in staat blijkt om erotische gevoelens bij de oude koning David te wekken. Met de sensuele muziek van Schmitt had ze mogelijk een grotere kans  gehad. 

De driedelige suite Habeyssée zou geïnspireerd zijn door een Islamitische legende. Het werk is vrij licht van toets en heeft zelfs humoristische trekken.

Rêves is een vroeg, door een gedicht van Léon-Paul Fargue geïnspireerd heel sfeervol stuk.

De tweede symfonie is een laat werk dat laat horen dat de 87-jarige componist niets van zijn artistieke orkesttoverkunst en energie was verloren. In termen van flair en en expertise doet het werk niet voor andere meesterwerken onder met zijn prachtige kleurenpalet. Luister vooral eens naar het middendeel met zijn nobele schoonheid.

Soliste Hannele en dirigent Segerstam onderscheiden zich met het positief gemotiveerde orkest door heel fraaie vertolkingen.