Silvestrov: Stille liederen nr. 1-24; Liederen naar Ossip Mandelstam nr. 1-4. Sergej Jakovenko (b) en Valentin Silvestrov c.q. Ilya Scheps (p). ECM 982.142-4 (2 cd’s, 1u. 59’19”). 1986

‘Onder de rillende mist zoekt de maan zijn weg door de nacht, melancholieke weiden in een melancholiek licht natsijpelend’. Deze tekst uit de Winterreis van Poesjkin zou model  kunnen hebben gestaan voor Silvestrovs Stille liederen, die eigenlijk Rustige liederen zou moeten heten.

Min of meer bij toeval vond ECM’s Manfred Eicher deze liederenschat terug in het Moskouse Melodiya archief.

In de Stille liederen verlangt de componist van de zanger dat hij zich met een kwetsbare, geladen stem richt op de kwetsbare kant van de liederen concentreert en van de pianist wordt verwacht dat die hem in die opvatting volgt en ondersteunt. Dat komt zoals hier blijkt het decoratieve karakter van de liederen over liefde, nostalgie , een enkele keer ook over satirische ballingschap zeer ten goede.

Haast vanzelf wijzen teksten als de elegische uit ’s Nachts tijdens een periode van slapeloosheid gecomponeerde verzen vanzelf de weg. In sterk contrast daarmee staan Lermontovs Wanneer het gele korenveld golft en Bergtoppen. Waziger is dan weer het erg treffende Herfstlied van Yesenin. Maar onbetwist hoogtepunt is de toonzetting van Keats’ La belle dame sans merci.

Als aanvulling zijn de vier Mandelstam liederen met de componist zelf als begeleider. Ze vormen een waardige afsluiting.

Reden genoeg om dankbaar te zijn voor dit zo fraai gezongen moois dat een uniek karakter bezit.