Silvestrov: Naïeve muziek; De Boodschapper; Walsen op. 153 nr.1 en 2; Pianostukken op. 2 nr. 1-4; Bagatellen op. 173 nr. 1 en 2; Kitsch-Muziek. Elisaveta Blumine. Grand Piano GP 639 (64’23’). 2012

Silvestrov: Nostalghia; Pianostukken Benedictus & Sanctus; Dialogen nr. 1 en 2 met een epiloog; Postludia nr.1-3; Pianostukken nr. 1-3 2001; Chopin momenten; Lente momenten; Walsen nr. 1-3 2005; Pianosonate nr. 1; De boodschapper. Jenny Lin. Hänssler CD 98229 (75’28”). 2006

Dit tweetal opnamen maakt duidelijk hoe belangrijk solo pianowerken in het oeuvre van Silvestrov zijn. Het zijn meest vrij kleinschalige composities, maar er zitten ook omvangrijker stukken tussen. 

Samen geven ze een goed inzicht in de ontwikkelingsgang die de in 1937 componist doorliep. Niet zelden gaat het om dierbare herinneringen aan het verleden en wie enigszins chronologie in het achtereenvolgens beluisteren wil brengen, kan het beste beginnen met de jeugdige schetsen van de melancholieke ‘Naïeve muziek’ en de zowel indrigende als simpele twee stukken ‘Sanctus’ en ‘Benedictus’, gevolgd door ‘De boodschapper’, waarin hij bewonderend in achttiende eeuwse stijl namijmert over een thema van Mozart. ‘Twee dialogen en een epiloog’ blijkt een serene terugblik op Schuberts wereld te zijn en terzijde op die van Wagner.

De stap naar de volgende Bagatellen periode (eind jaren vijftig) met reminiscenties aan Debussy is niet zo groot en het is goed om vooral ook aandacht te schenken aan de Kitschmuziek, waarin hij een loopje neemt met Chopin, Schumann en Brahms. ‘Hymne 2001’, ‘Melodie’ en ‘Ogenblikken’ zijn geënt op de romantische middenperiode en de ‘Walsen’ zijn een laat eerbetoon aan de Weense wals. Maar in de drie ‘Naspelen’ is de componist geheel zichzelf.

Als extra speelt Elisaveta Blumine de aardige, aan haar opgedragen twee walsen. De tweedelige pianosonate (1972) heeft uiteraard een abstracter karakter, maar blijkt qua vorm en inhoud ook heel aansprekend.

De opnamen van beide pianistes doen kwalitatief  nauwelljks voor elkaar onder en overlappen elkaar gelukkig ook maar ten dele. Beiden spelen indringend en expressief, mooi nuancerend, vol geloof aan de intrinsieke waarde van deze werken. Silvestrov is hiermee uitstekend bediend.