Schnittke: Cellosonate nr. 1; Suite in oude stijl (bew.); Madrigaal in memoriam Oleg Kagan; Musica nostalgica; Elsenbroich: Shards of Alfred Schnittke. Leonard Elsenbroich (vc) en Petr Limonov (p). Onyx ONYX 4180 (60’00”). 2016

De in Londen met violiste Nicola Benedetti gelieerde jonge Duitse cellist Leonard Elsenbroich voelt mentaal en muzikaal een sterke zielsverwantschap met de Russisch-Joodse componist Schnittke. Zelfs zodanig dat hij aan het eind van dit recital als vertraagd culminatiepunt zijn eigen 5’17” durende Brok (scherf) van Alfred Schnittke als “een soort gecomponeerde interpretatie” als twintiger bedacht.

Hij begint met de eerste Cellosonate die hij heel doorleefd en verinnerlijkt voordraagt, vol hoorbare zelfreflectie, met duistere momenten en gefluisterde blijken van nostalgie.

Van de Musica nostalgica uit 1992 die Schnittke's echtenote Irina in 1998 met cellst Ivashkin opnam (Chandos CHAN 9705) verzorgt Elsenbroich een even gedenkwaardige interpretatie.

In de Suite in oude stijl schijnt van een misrekening sprake wanneer hij deze bewerking van de filmmuziek bij Sport, sport, sport en avonturen ook bloedserieus speelt en voorbijgaat aan het bijtende sarcasme dat het origineel bevat.

Het zo’n elf minuten durende Madrigaal ter nagedachtenis van de in 1990 in München overleden violist Oleg Kagan klinkt daarna weer vervuld van het juiste warme herinneringsgevoel.

De begeleiding door Petr Limonov is uiterst atten en to the point. Het engagement van Eisenbroich is heel groot en zijn Gofriller klinkt fraai warm.