Schubert: Impromptu’s D. 899, op. 90 nr. 1-4; Impromptu’s  D. 935, op. 142 nr. 1-4. Amandine Savary. Muso MU 015 (63’39”). 2016

Schuberts Impromptu’s zijn dan wel populaire werken voor amateurpianisten (zodat ze het gevaar lopen naar het clichématige af te zakken), ze zijn in hun evenwichtigheid en bescheidenheid wel degelijk wonderschone muziek en behoren tot de welsprekendste manifestaties van Schuberts natuurlijke lyriek en zijn moeiteloze, zuivere opvattingen.

Het gaat ook om de essentiële Schubert omdat deze muziek de intieme toon en het idioom heeft dat dichter bij salon dan de concertzaal ligt.

Elk stuk heeft een eenvoudige structuur en behandelt een enkel thema in plaats van de complexe procedure van de sonatevorm te verkennen. 

De eerste reeks begint met een inventieve oefening in het behandelen van een enkel thema. Hierop volgt een briljante presentatie van de hogere toonschalen, een gevoelige nocturne in ges en een meer improviserend laatste stuk.

Volgens Schumann was de tweede reeks een stiekeme sonate. Het eerste en laatste stuk kennen enige overeenkomsten wat betreft de Hongaarse sfeer en de toonsoort (f-klein). Het tweede stuk is een melancholiek menuet en trio en het derde bestaat uit een aantal variaties op een van Schuberts geliefdste melodieën uit de begeleidingsmuziek die hij schreef voor Rosamunde.

Dit is bekend terrein en de meeste pianisten hebben sinds Edwin Fischer in 1953 en Arthur Schnabel in 1939 wel een opname van deze Impromptu’s gemaakt. Sommige springen een stuk uit boven de grauwe middelmaat.

Bijvoorbeeld de dichterlijk-lyrische Radu Lupu (Decca 411.711-2), de glinsterende lente-achtige Murray Perahia (CBS 37291), de grillige, intens romantische Brendel (Philips 411.040-2, 422.237-2) en bovenal Maria-João Pires (DG 457.550-2) die in haar spel zo mooi de dramatische randjes poëtische zeggingskracht meegeeft. Ze geeft de meer melodische delen een zangerig karakter, maar verliest de essentie van intimiteit nooit uit het oog. Zo treft ze ideaal de essentie van deze werken.

En dan is daar nu de Française Amandine Savary. Ze heeft overeenkomstig haar scholing een heel heldere toon, houdt er een intieme, vrij lineaire opvatting op na en beschikt over een passend toucher om te realiseren wat ze bedoelt. Gevoelsmatige overdrijving schuwt ze, maar ze toont wel emoties op een subtiele manier die de romantische kant van de muziek recht doet. Door de frisse kijk die ze op deze bekende stukken heeft, overtuigt ook zij zeer. Geef haar een kans.