Schumann: Grande humoresque in Bes op. 20; Blumenstück in Des op. 19; Davidsbündlertänze nr. 1-18 op. 5. Luca Buretto. Hyperion CDA 18186 (64’58”). 2016

De Davisbund (de Davidsliga) was een fictief gezelschap dat door Schumann in het leven was geroepen om de conservatieve Filistijnen te kunnen aanpakken. Mozart en Beethoven werden postuum lid gemaakt van de groep, terwijl Berlioz, Chopin, Schumann zelf (en zijn ego’s Florestan en Eusebius) en zijn geliefde Clara tot het corps van levende leden behoorden.

In zijn Neue Zeitschrift für Musik, de spreekbuis voor de groep, verwoorde Schumann zijn wens om ‘het niet artistieke directe verleden dsat hoofdzakelijk was gericht op het stimuleren van oppervlakkige virtuositeit aan te vallen’ en om ‘de komst van een nieuw lyrisch tijdperk voor te bereiden en te bespoedigen’.

Schumann begon in augustus 1837 aan zijn 18 Davidsbündlertänze, minder dan een week na zijn verloving met Clara Wieck. Ook droeg hij het werk (‘met meer nadruk dan mijn andere werken’) aan haar op en omschreef het als een Polterabend (een festijn op de avond voor het huwelijk) en als iets wat ‘in vreugde is geschreven’.

Het springerige beginthema is ontleend aan een eerder door Clara gecomponeerde mazurka. In de oorspronkelijke uitgave werd elk van de achttien delen toegeschreven aan Florestan of Eusebius (en sommige aan beiden); vandaar ook de mix van ongedwongen uitbundigheid tegenover ingetogen overpeinzing.

Hoewel het werk minder suggestief is dan de door een gemaskerd bal geïnspireerde Papillons en Carnaval, speelt Luca Buretto het met een goed dichterlijk gevoel. Vòòr hem deden vooral Wilhelm Kempff (DG 471.312-2), Murray Perahia (Sony SMK 89714), Andreas Häfliger (Sony SK 48036) en András Schiff (Warner 0927-49612-2) dat minstens zo mooi. Buretto speelt spontaan en verbindt de op zich niet aan elkaar gerelateerde delen met een groot gebaar. De Humoreske en het wat repetitieve Blumenstück vormen goed uitgevoerde extra’s die een stuk boven toegiftniveau uit stijgen.