Schmidt: Symfonie nr. 2 in Es; Strauss, R.: Tussenspel ‘Träumerei am Kamin’ uit Intermezzo op. 72. Weens filharmonisch orkest o.l.v. Semyon Bychkov. Sony 88985-35552-2 (55’13”). 2015

De Symfonie nr. 2 van Schmidt werd in 1912 geschreven en dit bijna een uur durende driedelige werk heeft een nogal complexe structuur. Hij begon aan de symfonie nadat hij zijn baan als cellist in het Weens filharmonisch orkest in 1911 had opgegeven en voltooide hem twee jaar later.

Het werk begint met een zangerige melodie die als motor voor het eerste deel fungeert. De lyrische strijkerspartijen wordt soms kracht bijgezet door erupties van het koper (dat acht hoorns telt). Hier is de componist nog enigszins in de ban van Schubert. 

Het tweede deel bestaat uit een reeks helder georkestreerde, zorgvuldig uitgewerkte tien variaties met mooie momenten voor een gong. Wat ongewoon is dat de finale geen snelle afronding is zoals gebruikelijk, maar in het teken van de aanduiding langsam staat.

Er zijn eerdere opnamen van deze symfonie van het Weens filharmonisch orkest o.l.v. Dimitri Mitropoulos (Music & Arts 991) uit 1958, zijn leerling Ludovit Rajter met het Tsjecho-Slowaaks omroeporkest (Opus 9350-185-2) uit 1987, Neeme Järvi met het Chicago symfonie orkest (Chandos CHAN 8779) uit 1989 en Fabio Luisi met het MDR symfonie orkest Leipzig (Querstand 504) uit 2004. Die opnamen zijn me minder vertrouwd, maar het schijnt dat vooral Rajter een uitstekende prestatie leverde.

Ook Bychov zorgt voor een goed doortimmerde verklanking die is gebaseerd op minstens vier uitvoeringen in Wenen en Londen. Toch gaat uiteindelijk de voorkeur uit naar de versie van Neeme Järvi die niet alleen straffere tempi in de hoekdelen en juist een iets langzamer in het variatiedeel aanhoudt en de klus in 48’13” geklaard heeft, maar ook profiteert van een voor een werk als dit nuttige transparanter opnamekwaliteit.

Als toegift fungeert bij Bychkov een intermezzo uit Richard Strauss opera Intermezzo uit 1924.