Saint-Saëns: Prosperine. Véronique Gens (s., Prosperine), Marie-Adeline Henry (s., Angiola), Frédéric Foster-Williams (t., Sabatino), Jean Teitgen (b., Squarocca), Jean Teitgen (bs, Renzo), Mathias Vidal (t., Orlando) e.a. met het Vlaams omroepkoor en het Münchens omroeporkest o.l.v. Ulf Schirmer. Editiones singulars ES 1027 (2 cd’s, 1u., 34’50”). 2016 

In zijn Drame lyrique Prosperine in vier aktes op libretto van Louis Gallet uit 1887 richtte de ‘classicus’ Saint-Saëns zich niet op de persoon uit de Griekse (en Romeinse) mytholgie, zoals Lully (Glossa GES 921615), want zijn Prosperine is een courtisane uit de Renaissance, bedreven in verboden liefde. Ook Stravinsky koos in 1934 op basis van de tekst van André Gide een andere weg voor zijn Perséphone (Tortelier, Warner 09026-68898-2).

In deze opera, die nu pas zijn hoognodige cd première beleeft, staat de onbevangen, zuivere Angiola met haar maagdelijke liefde tegenover de schuldige, bedreven Prosperine voor wie de ware liefde een verboden vrucht is. Een vrucht die in een kwelling verandert zodra deze wordt aangeraakt.

Maar dan gebeurt het onverwachte: Satan grijpt vrij arrogant in en draait de rollen om als een bloeddorstig beest. De kuise liefde van de quasi heilige Angiola verzinkt in het niet bij de vurige, duivelse liefde van Prosperine. Het is Prosperine die we bewonderen en Angiola die we slechts aardig vinden.  

De componist moet hebben genoten van het verhaal en hij zei achteraf over het werk: “Van al mijn theaterwerken is Prosperine het meest geavanceerd in het Wagneriaanse systeem”. Gek genoeg bleef het ook tot nu toe zijn onbekendste werk in deze vorm.

Daaraan is nu op fantastische wijze een eind gekomen dankzij een schitterende Véronique Gens in de titelrol en de weinig bij haar achterblijvende Marie-Adeline Henry als Angiola. De kleinere rollen zijn ook meer dan adequaat bezet en koor en orkest zetten hun beste beentje voor.