Stanford: 39 Preludes uit op. 163 en op. 179. Sam Haywood. Hyperion CDA 68183 (69’41”). 2016   

De buiten de Angelsaksische muziekwereld vrijwel vergeten Engelse componist Charles Villiers Stanford (1852-1924) uitte zich in vrijwel alle genres en schreef gedurende zijn leven voortdurend pianowerken. Dat begon met een Toccata op. 3 en werd gevolgd door drie Danterapsodieën op. 92, zes Karakterstukken op. 132 en een Ballade op. 170. 

Hieruit blijkt al dat hij liefst in verschillende kleine vormen werkte maar zich nooit in de uitgebreide sonaterichting uitte.

De hoofdschotel wordt echter gevormd door tweemaal een reeks van 24 Preludes in alle toonaarden. De eerste groep werd in 1918 ondergebracht in op. 163, de andere later in op. 179. 

Het gaat niet om bravura werken zoals in de gelijknamige vroegere gelijksoortige composities van Chopin en Rachmaninov, maar eerder om werken die verwant zijn met Bachs Wohltemperiertes Clavier. 

We komen daarbij zowel abstracte technische studies als van titels voorziene exemplaren tegen als studies in karakter als melancholie, gevoelvol en dergelijke in de stijl van Schumann en Grieg. Voorbeelden daarvan zijn: ‘Carillons’, ‘Study’, ‘Fughetta’, ‘Basso ostinato’, ‘Alla marcia’, ‘Tempo di valse’, ‘Alla sarabando’, ‘Toccata’, ‘Alla gavotta’, ‘Musette’, ‘Humoresque’, ‘Con fantasia’ en ‘Addio’.

Peter Jacobs nam in 1992 de eerste set op (Priory PRCD 449) en in 1996 de tweede (Olympia OCD 638); Christopher Howells legde ook op. 179 vast (Sheva SH 125). 

Onderhoudend is het materiaal best wel. Pure gemakzucht is de oorzaak dat hier niet alle 39 van de selectie Preludes die Sam Haywood speelt separaat zijn genoemd, maar dat kan worden verholpen door even de cd gegevens op internet te bekijken.

Hij stelt daarbij vrijwel geen moment teleur en zijn vertolkingen zijn steeds vaardig, stijlvol, spontaan en ook sympathiek terwijl de opname heel goed klinkt.