Schubert: Pianosonate nr. 21 in Bes op. post. D. 960; Chopin: Nocturnes in bes op. 9/1. B op. 62/1 en c op. 48/1; Impromptu nr. 3 in Ges op. 51. Camiel Boomsma, Challenge CC 72756 (67’39”). 2017

In hoeverre Schubert en Chopin hun werken op deze cd als musings (dagdromen, in gedachten verzonken zijn, reverieën) beschouwden, is de vraag. Camiel Boomsma geeft die titel, die nog het meest op de Nocturnes van Chopin, maar minder op de wel erg grootschalige sonate van Schubert slaat, als motto aan deze cd mee. Vergeten we dat.

Blijkens zijn eerdere opnamen met pianotranscripties van brokken Wagner is Camiel Boomsma blijkbaar niet in staat om een lelijk geluid of een vervormde frase te spelen. Zijn spel is keurig gemodelleerd en beide componisten brengen de beste eigenschappen in hem naar voren. Hij houdt de spanning intact in het twintig minuten durende eerste deel van de laatste Schubertsonate en laat vooral ook heel mooie dingen horen in het langzame deel en de finale. Wat vooral waardering wekt, is de rust waarmee de pianist de sonate de mogelijkheid geeft om zich te ontwikkelen. Niets klinkt geforceerd of van buiten opgelegd. 

Het is aardig om hem eens te vergelijken met Zimerman (DG 479.7588), Pollini (DG 474.613-2), Pires (DG 477.8107) en Schiff (ECM 481.157-2), die in zijn tweede opname (de eerste verscheen op Decca) een fortepiano gebruikte.

Chopins drie Nocturnes krijgen onder Boomsma’s handen inderdaad een expressief zangerig, wat momentaan aanzien en het Impromptu lijkt ter plekke bedacht en ook dienovereenkomstig gretig vertolkt.