Schnittke: Concerto grosso nr. 1 voor geprepareerde piano, klavecimbel, fluit, hobo en strijkorkest, versie 1988; Concerto grosso nr. 2 voor viool, cello en orkest. Resp. Tatyana Grindenko (v), Gidon Kremer (v) met de Moskou filharmonisch Sociëteit solisten o.l.v. Yuri Bashmet c.q. Oleg Kagan (v), Natalia Gutman (vc) het het USSR ministerie van cultuur symfonie orkest o.l.v. Gennady Rozdestvensky. Alto ALC 1341 (61’54”). 1886/8

Dit is een mooie herinnering aan de tijd waarin Schnittke met zijn multistilisme internationaal begon inmiddels behoorlijk afgeflauwde hoogtijdagen te vieren en Kremer en Rozdestvensky tot zijn grootste pleitbezorgers behoorden. Kan zijn dat dit materiaal lang op Melodiya of Russian Revelations beschikbaar was, het is goed het nu vers opgemaakt terug te vinden.

Bij het Concerto grosso nr. 1 gaat het om een zaalopname uit Leningrad waarin een kuchje te horen is in het rondo en het applaus na het postludium is meegenomen. De zes deeltjes krijgen van Grindenko, Kremer en Bashmet een virtuoze vertolking waarin zowel de barokke als de eigentijdse trekken worden belicht.

Het Concerto grosso nr. 2 telt slechts vier delen, maar duurt wel zes minuten langer. Rozdestvensky, die als eerste Schnittke’s eerste viertal symfonieën opnam (Melodiiya MEL CD 1000063 e.a.) kent het idioom en is vertrouwd genoeg met andere muziek, dat hij op pittig maar ook luchtige manier met het rumba andantino omgaat, maar ook veel gevoel toont in het pesante deel. In het allegro horen we luchtige fluiten en de lange finale klinkt uit één stuk. Twee doorleefde uitvoeringen die weinig aan actualiteit hebben verloren.