Stravinsky: Mavra; Concertino voor 6 houtblazers, 4 koperblazers en 2 strijkers; Symphonies d’instruments á vent; Octet voor 4 houtblazers en 4 koperblazers. Tatiana Kravtsova (s., Parasha), Olga Korzhenskaya (ms., moeder), Olga Markova-Mikhailenko (ms. buurvrouw) en Aleksei Martinov (t. huzaar) met het Nederlands Blazersensemble o.l.v. Thierry Fischer. Chandos CHAN 9488 (59’13”). 1996

In 1914, vlak voor het begin van W.O. 1, verliet Stravinsky Rusland om daar pas achtenveertig jaar later even terug te keren. Hoewel de redenen om weg te gaan duidelijk waren, bleven herinneringen aan zijn vaderland steeds levendig en vormden deze een integraal deel van zijn muziek voor een paar decades. Dat is vooral te merken aan zijn drie werken voor het muziektheater, Renard (1922), Mavra (1922) en Les Noces (1923). 

Mavra is een korte komische opera in de stijl van de achttiende eeuwse opera buffa, gebaseerd op een verhaal van Poesjkin.

Het Concertino was aanvankelijk in 1920 gedacht voor strijkkwartet, maar werd in 1952 bewerkt voor blazers. Het gaat in dit werk om een leuke mengeling van volksmuziek en jazzy elementen en zit vernuftig in elkaar. In een pittige vertolking maakt Fischer dat heel duidelijk. Datzelfde geldt in wezen ook voor het Octet, waarvan vooral het tweede deel een hoogtepunt vormt. Ook de Symphonies d’instruments á vent krijgen een trefzekere verklanking. De teleurstelling zit aan het begin met Mavra. Op de instrumentale begeleiding valt weinig aan te merken, maar Tatiana Kravtsova heeft weliswaar de juiste stem als Parasha maar zing volslagen humorloos en ook de overigen hadden meer van hun rollen kunnen maken.

De opnamen, respectievelijk uit Paradiso en de Waalse kerk in Amsterdam zijn goed geslaagd.

De vier werken op deze cd zijn nogal verwaarloosd, daarom is het goed ze hier bijeen te hebben. Drie van de vier zijn fraai geslaagd, wat de uitgave zeker de moeite waard maakt. Maar voor die 28’ Mavra is het verstandiger om zich aan Eötvös (BMC BMC CD 118) te houden.