Schmitt: Danse d’Abisag, La op. 75; Suite Habeyssée op. 110; Rêves op. 65; Symfonie nr. 2 op. 137. Hannele Segerstam (v) met de Staatsfilharmonie Rheinland-Pfalz o.l.v. Leif Segerstam. Marco Polo 8.223689 (55’57”). 1994

Schmitt: Antoine et Cléopatra Suites nr. 1 en 2 op. 69; Symfonie nr. 2 op. 137. BBC Symfonie orkest o.l.v. Sakari Oramo. Chandos CHSA 5200 (77’57”). 2017

Net als de bekendere, prachtige, eerder geschreven Tragédie de Salomé baseerde Florent Schmitt zin Danse d’Abisag op een bijbels gegeven. Het verschil tussen beide is dat het Abisag ondanks haar exotische dans niet lukte om de oude koning David te verleiden.

De suite Habeyssée is een driedelig werk voor viool en orkest dat   volgens sommigen is geïnspireerd door een Islamitische legende. Ook hier ligt een exotische verwachting aan ten grondslag, maar nuchter beschouwd zou het ook eenvoudig kunnen gaan om A, B, C, de drie delen van het werk. 

Rêves is een sfeervol vroeg werk dat is geïnspireerd door een gedicht van Léon-Paul Fargue. Maar de hoofdschotel is de Symfonie nr. 2 uit 1958, een geweldige krachtsinspanning van de 88-jarige componist. In termen van orkestrale expertise is het een meesterwerk vol verbeeldingsvolle vitaliteit en heel mooi georkestreerd.

Het gaat om het laatste van zijn grotere orkestwerken. Voorafgegaan door de Concertante symfonie voor piano en orkest op. 82 uit 1932 en Janiana voor strijkorkest op. 101 uit 1943. Het is interessant om in dit werk naast essentieel eigens iets van Debussy, Ravel, d’Indy maar meer nog van Roussel te horen, maar de monterheid en verve zijn typisch Schmitt. In het langzame middendeel schitteren de houtblazers fijnzinnig en de finale klinkt heel geanimeerd.

De Segerstams zorgen voor goede vertolkingen op de oudere cd. Op de nieuwe, beter klinkende, wordt begonnen met Antoine et Cléopâtre dat als ondertitel heeft ’Six épisodes symphoniques en deux suites d’après le drame de Shakespeare’. Het werk was in 1920 bedoeld als balletmuziek voor een voorstelling in de Parijse Opéra. Vooral ‘Le camp de Pompée’ is een uitdagend deel dat indruk maakt. De muziek heeft descriptief filmisch opwindend   ritmisch karakter. Uit de tweede suite maken ’Nuit au palais de la reine’ en de uitbundige ‘Orgie et danses’ de meeste indruk.

Maar Sakari Oramo doet het een beter orkest en een geslaagder opname deze kleurige muziek van een fascinerende componist iets meer recht.

Zelf ben ik altijd zeer geboeid geweest door Schmitt als toondichter (1870-1958), hoewel hij als mens kwalijke vlekken had (antisemitisme, collaboratie tijdens W.O. 2).