Schumann: Symfonieën nr. 1 in Bes op. 38 Frühling (bew. Mahler) en 2 in C op. 61 (bew. Mahler). Bergen filharmonisch orkest o.l.v. Aldo Ceccato. BIS CD 361 (72’24”). 1987

Schumann: Symfonieën nr. 3 in Es op. 97 Rheinische (bew.) en 4 in d op. 120 (bew.). Bergen filharmonisch orkest o.l.v. Aldo Ceccato. BIS CD 394    (62’00”) 1987

Schumann werd er achteraf regelmatig van beschuldigd dat hij een slechts middelmatige orkestrator was omdat hij een orkest niet met dezelfde flair behandelde als zijn tijdgenoten Weber, Mendelssohn en Berlioz. Toch waren zijn parituren bepaald niet incompetent.

Maat toen Mahler in he laatste decennium van zijn leven de vier symfonieën van Mahler eerst in Wenen en daarna in New York dirigeerde, stelde hij zijn eigen herorkestratie samen door ervoor te zorgen dat de structuur en de klank werden verhelderd, juist omdat hij zo’n bewondering had voor deze werken.

Het leeuwendeel van deze ‘verbeteringen’ bestaat uit veranderingen aan de dynamische markeringen en slechts weinige betreffen significante wijzigingen. Zelfs wanneer dat het geval is, blijven deze strikt binnen de grenzen van de vroegromantische wereld. 

Wie naar deze uitvoeringen door Ceccato luistert, merkt dat Schumann niet door Mahler werd gehercomponeerd, maar dat de contouren werden aangescherpt terwijl de inhoud intact blijft.

Nog iets beter blijkt dat uit de daarna verschenen uitvoeringen van Chailly met het Gewandhausorkest Decca 478.0037).